Prolog

- Draco zrozum… - próbowała zagłuszyć swoje bijące w szalonym tempie serce, przekonać jego i siebie, że to nie jest możliwe, nie teraz kiedy wszystko ma przecież poukładane, jest przecież szczęśliwa. Jest dobrze tak jak jest. Tak! Dlaczego musi to psuć. I dlaczego jej serce rozrywa się na małe kawałki.

- Co mam zrozumieć?! Że moje uczucia się nie liczą, że wolisz jego i zupełnie nic do mnie nie czujesz? – powoli tracił nadzieję, że dziewczyna odwzajemni jego uczucia i będą żyli razem długo i szczęśliwie. Może nie oczekiwał, że rzuci mu się od razu na szyję i wyzna miłość, ale nie przewidział, że wszystko potoczy się tak źle.

- Gdybyś powiedział coś wcześniej… gdybyś dał mi się poznać, gdybym wiedziała zanim… zanim wydarzyło się to wszystko. A teraz…

- Teraz jest za późno, tak? Za późno! Znów płace za to, że byłem pieprzonym tchórzem, stłamszonym i zastraszonym przez zaślepionego tatusia, ubezwłasnowolnionym gówniarzem. – głos zaczął mu się łamać. To wszystko nie tak miało wyglądać. Dlaczego!? Dlaczego nie chce z nim być, dlaczego nie może być w końcu szczęśliwy, przecież naprawia wszystkie te cholerne błędy z przeszłości, chyba zasłużył na swoje szczęśliwe zakończenie?! Czyż nie?

- Czy to Twoja ostateczna decyzja? – wpatrywał się w te jej wielkie brązowe oczy, jakby szukał w nich odpowiedzi. Zobaczył tam jednak tylko panikę i powoli zbierające się łzy. Musi wziąć się w garść, zebrać tę resztkę godności i zniknąć jej z oczu skoro ona najwyraźniej go nie chce. „Tyle jeśli chodzi o mój happy end” pomyślał gorzko i odszedł od niej kilka kroków, bo nie był już dłużej w stanie przebywać tak blisko niej.

- Powiedz, że tak i więcej nie będę Cię niepokoić…

- Draco proszę… - czyli jednak nie zrozumie. Czy zawsze musi być wszystko albo nic? Czuła, że jeszcze chwila a się rozpłacze. Straci go a przecież tego nie chce. Schyliła głowę, by nie widział jej łez.

- O co mnie prosisz? – odwrócił się szybko w jej kierunku, ale ona na niego nie patrzyła. Wpatrywała się w podłogę, na którą po chwili zaczęły kapać mokre krople.

- Nie rób tego – to był już tylko szept, lecz usłyszał go doskonale mimo głośno bijącego serca. Podszedł do niej powolnym krokiem i gdy stanął tuż przed nią wyciągnął rękę, by jej dotknąć. Delikatnie podniósł jej brodę do góry, tak by spojrzała w jego szare oczy.

- Czy uważasz, tak jak dawniej, że nie mam serca, ani uczuć, że nie zasługuję na nic dobrego od życia, że nie zasługuję na Ciebie? – powiedział spokojnie. Widziała jak jego usta utworzyły zwartą linie. Był zły, czy może zrezygnowany?

- Draco proszę…  przecież wiesz, że to nie tak…

- Kocham Cię! Zawsze Cię kochałem! – mówił spokojnie, zbliżając swoją twarz do jej.

- Nie mów tak – zaczęła kręcić głową dla potwierdzenia swoich słów.

- Ale to prawda. Kocham Cię, kocham i nigdy nie przestanę żałować, że byłem takim tchórzem i nie walczyłem o Ciebie.

Ich twarze dzieliły już tylko milimetry, a po chwili się złączyły w krótkim, delikatnym pocałunku. Hermiona stała jak sparaliżowana, bojąc się otworzyć oczy. Nawet nie wiedziała kiedy je zamknęła. Cisza się przeciągała i czuła, że to jej kolej, by coś powiedzieć.

- Wiesz, że Cię kocham – tak strasznie rozpraszało ją jego spojrzenie, te piękne, szare oczy, w których mogłaby utonąć – ale to niczego nie zmienia. Nie chcę Cię stracić, ale ja nie mam wyboru Draco. Jestem z Ronem i nie mogę mu tego zrobić.

- Rozumiem. – roześmiał się, pięknym ukazującym zęby uśmiechem. – oczywiście, że Ron. A więc … żegnaj.

Spojrzał na nią ostatni raz, odwrócił się i zaczął zmierzać w kierunku drzwi.

 - Draco… - zawołała za nim, ale nie usłyszał już nic więcej. Drzwi się zamknęły.