Rozdział 6 Druga szansa

Przed Wami kolejny rozdział. Z góry zaznaczam, że jestem ekonomistą a nie prawnikiem, dlatego nie zagłębiałam się w detale, o których nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że moja ulubiona Pani Prawnik ;P wybaczy mi wszelkie niedociągnięcia.  

Pozdrawiam i zapraszam do czytania
Nicci

___________

Od rozdzielenia zespołów minął już prawie miesiąc, a poza okazjonalnym cześć rzuconym po wykładzie nie zamieniła z Draconem ani jednego słowa. Ba! Poza zajęciami w ogóle się nie widywali. Chłopak nie przychodził na żadne umówione spotkania dotyczące przygotowań do rozprawy, ale też uparcie odmawiał zmiany zespołu. Po tym czasie, tak czy inaczej taka zamiana już by się nie udała, gdyż większość „przeciwnego” zespołu kategorycznie się temu sprzeciwiała.

- Jess przekaże Wam wtedy wszystkie nasze ustalenia i osłabicie nasze stanowisko – mawiała Sylvie, aż za bardzo przejęta swoją rolą w tym wszystkim. Wyraźnie zadzierała nosa, co najmniej, jakby ta wygrana sprawa gwarantowała jej dostanie się prosto na aplikacje.

- Mam jej już serdecznie dość. Zachowuje się jakby pozjadała wszystkie rozumy. Eh gdyby Draco zgodził się w końcu przejść do oskarżenia – żaliła się któregoś dnia blondynka. O dziwo nie wyglądała tak naprawdę na zatroskaną. Przeciwnie. Hermiona obserwowała przemianę koleżanki dzień po dniu. Stała się jakby weselsza, pewniejsza siebie.

- Obawiam się, że nie mamy co na to liczyć. A szkoda, bo wcale się nie pojawia na naszych sesjach. Powoli zaczynamy dzielić poszukiwania taktyki między nas dwoje. Ciągle stoimy w miejscu. Tylko nie mów o tym w swoim zespole – szybko spojrzała na Jess i wystawiła język, po czym obie wybuchły cichym śmiechem. W końcu wykład jeszcze się nie skończył.

- A powiedz mi, czy panna mądralińska coś Ci pomaga, czy tylko flirtuje z Mattem, a wszystko zwalają na Ciebie? – spytała Hermiona szybko notując ostatnie słowa Tompsona. Mimo wszystko nie mogła nie zauważyć czerwieniejącej twarzy koleżanki.

- Sylvie rzeczywiście nam nie pomaga, właściwie to mało co pojawia się na naszych spotkaniach. Ale z Mattem się nie spotyka. Wiem to na pewno – wbiła wzrok z swoje dłonie.

- Jak to? Wyraźnie słyszałam, że mówiła coś o spotkaniu z Mattem w piątkowy wieczór.

- To może z jakimś innym, bo z naszym byłam ja – teraz już nawet nie próbowała udawać, że nie robi się jeszcze bardziej czerwona – wiesz jakoś tak wyszło po tym pierwszym spotkaniu. Sylv zmyła się niedługo po tym jak od Was wyszliśmy i zostaliśmy sami. Okazało się, że mamy sporo wspólnych tematów, sama wiesz…

- Och Jess to super. Bardzo się cieszę.

- Myślisz, że się ze sobą spotykają? No wiesz, Sylv i Draco?

 - Hmm nie wiem, może. Na kilometr widać, że wpadł jej w oko, a po nim i tak nigdy nie wiadomo czego się spodziewać.

- A jak miedzy Tobą a Ronem. Już lepiej? – zaskakujące jak szybko się zaprzyjaźniły na tyle, by dzielić się ze sobą swoimi problemami i radościami zwykłego dnia. Ta spokojna, skromna dziewczyna okazała się prawdziwą pokrewną duszą, perfekcjonistką zakochaną w książkach, a teraz, może także w Macie.

- Tak, myślę, że wyszliśmy na prostą. Tak strasznie się cieszę. Naprawdę się bałam, że to może być początek końca.

*

Siedziała z Nickiem przy stoliczku w miejskiej bibliotece magicznej wspominając z rozrzewnieniem szkolne czasy, kiedy to przesiadywała większość wolnego czasu w podobnym pomieszczeniu w towarzystwie pani Prince.

Najgorsze było jednak to, że nadal nie znaleźli żadnych podstaw do obalenia argumentów oskarżenia i stworzenia linii obrony biednego skrzata. Większość kodeksów i ustaw w ogóle pomijała ich temat, nie mówiąc już o deliktach, które trafiały się niezmiernie rzadko, a na domiar złego wszystkie kończyły się źle dla tych magicznych stworzeń.

Zrezygnowana przerzucała kolejną kartkę, kiedy nagle do pomieszczenia wpadł jak burza młody Malfoy. Złapał ją szybko za rękę i zaczął ciągnąć za sobą. Zaskoczona dziewczyna posłusznie wstała, ale po chwili zaczęła się wyrywać, przypominając sobie o pozostawionych przy stoliku rzeczach osobistych.

- Gdzie Ty mnie ciągniesz? O co Ci chodzi? – pytała zdezorientowana, jednak widząc jego zaciśnięte wargi i minę nie znoszącą sprzeciwu, szybko zamilkła. Gdy poluzował uścisk na tyle, by sięgnęła po swoją torebkę, szybko ją złapała i już biegła za nim w kierunku drzwi przeciskając się przez stoliki oburzonych czytelników.

- Nie oczekiwałabyś mojej pomocy, tak? To zobaczymy – usłyszała jeszcze jego cichy szept zaraz przed tym, gdy znów złapał jej dłoń i poczuła charakterystyczny ucisk w żołądku towarzyszący teleportacji.

Gdy znów się zmaterializowali, blondyn puścił jej rękę i pobiegł w kierunku górującego przed nimi budynku. Ją jednak ten widok sparaliżował i nie miała najmniejszego zamiaru robić chociażby jednego kroku w jego stronę. Chyba sobie żartuje! Ja tam nie wchodzę!

Dopiero gdy dotarł do bramy, stanowiącej jedyne wejście na teren posiadłości i wyciągnął różdżkę, by otworzyć ją cichym zaklęciem, zauważył, że dziewczyny nie ma obok niego.

- Nie każ mi po siebie iść, Granger – powiedział przez zaciśnięte zęby, na tyle głośno by go usłyszała, nawet nie odwracając się w jej stronę.

Hermiona jednak nie ruszyła się ani o milimetr. Zapewne zastanawiała się co blondyn zrobi, gdy szybko zniknie spod tego domu i zasięgu jego dłoni oraz różdżki.

- Jeśli chcesz wygrać ten cholerny proces to lepiej pakuj ten swój zgrabny tyłek do środka. I to już – dopowiedział, jakby słyszał jej myśli namawiające ją do ucieczki.

Wzmianka o szansie na rozwiązanie stojącego przed nimi problemu wyraźnie podziałała, bo nie zastanawiając się dłużej zacisnęła dłonie w pięści i wkroczyła na teren rodzinnej posiadłości Malfoy’ów.

Wiedział, że nie wiąże ona z tym miejscem najlepszych wspomnień i ile musi ją kosztować sama jej obecność tutaj. Nie mógł jednak dłużej znieść świadomości, że aż tak nisko go ocenia. Doskonale pamiętał jej ostatnią wizytę w domu jego rodziców. Strasznie cierpiał nie mogąc uwolnić jej od tortur jakie zafundowała jej jego ciotka, ale cóż mógł zrobić. Gdyby spróbował ją uratować najprawdopodobniej oboje już dawno by nie żyli.

Szedł zdecydowanym, szybkim kokiem zmierzając prosto do celu, obserwując dziewczynę kątem oka. Starała się nie rozglądać, by nie przywoływać niechcianych wspomnień, jednak ciekawość była silniejsza. Nie mogła powstrzymać zachwytu oglądając piękne, rzeźbione poręcze marmurowych schodów, gładkie, lśniące, jasne podłogi, zdobione, białe drzwi i ramy obrazów. Dom wyglądał bardzo nowocześnie i elegancko. Nie wiedziała czy był remontowany czy może już tak wyglądał za czasów wojny, tylko nie miała okazji bliżej mu się przyjrzeć.

Po krótkiej podróży długimi korytarzami doszli do wysokich zamkniętych drzwi. Draco wyciągnął różdżkę i po chwili drzwi bezszelestnie się otworzyły ukazując Hermionie pokój jaki nigdy nawet jej się nie śnił. Powiedzieć, że to była biblioteka, było daleko idącym niedopowiedzeniem, ponieważ określenie to nie oddawało w pełni ani rozmiarów pokoju, ani jego zawartości.

Na każdej ścianie oraz na środku rzędami poustawiane były regały wysokie aż po sam sufit, który zadawał się nie mieć końca, pełne najróżniejszych woluminów. Uwielbiająca książki dziewczyna, nie pytając o pozwolenie podbiegła szybko do pierwszego z brzegu regału i złapała jedną z nich w ręce. Historia Hogwartu pierwsze wydanie. Aż krzyknęła z zachwytu o  mało nie wypuszczając książki z rąk. Rozejrzała się po otaczających ją półkach i zaniemówiła, pewna, że śni. Przecież to nie jest możliwe, by znalazła się w tej ogromnej bibliotece wypchanej po brzegi samymi białymi krukami. Takie miejsce nie ma prawa istnieć, no chyba tylko w jej najskrytszych marzeniach.

- Jeżeli istnieje jakaś książka, w której znajdziemy skuteczną linię obrony dla naszego skrzata, to musi ona tu być. Przejrzałem już ten pierwszy regał przy drzwiach – powiedział wciąż opierając się o framugę drzwi wejściowych do tego książkowego raju, teraz wskazując smukłym palcem najbliższy mu regał. Wciąż wpatrywał się w zszokowaną, ale także wniebowziętą dziewczynę nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu na myśl, że to on doprowadził ją do tego stanu.

 - Dlaczego? – tylko tyle była w stanie z siebie wydusić chodząc nieśmiało od regału do regału.

Nie był pewien o co pyta. Dlaczego ją tu przyprowadził? Dlaczego dopiero teraz? Dlaczego ma te książki?

- Biblioteka od wieków była chroniona silnymi zaklęciami, chyba rozumiesz z jakiego powodu – pokiwała głową zamyślona – zajęło mi sporo czasu, by nagiąć bariery tak by mógł przez nie przejść ktoś spoza rodziny.

Miał nadzieję, że nie powiedział za dużo. Czy zrozumiała, że zrobił to specjalnie dla niej, że jest pierwszą osobą nie noszącą nazwiska Malfoy od wieków, jeśli nie tysiącleci, stąpającą po tej podłodze? A może nie ochłonęła jeszcze na tyle, by w pełni rozumieć jego słowa?

- Draco …

Szybko wybudził się ze swoich myśli i spojrzał prosto w jej oczy. Czy ona właśnie wypowiedziała jego imię?

- Ale tych książek są miliony, setki milionów, kiedy my to wszystko przejrzymy? – zapytała z poważną miną i rozszerzonymi oczami.

Widząc ją taką czuł jakby kamień spadł mu z serca. Podobało jej się, była zachwycona, widział to w jej oczach. Całkiem jakby była małym dzieckiem i ktoś jej powiedział, że w tym roku gwiazdka będzie wcześniej. Czując to ciepło w okolicy serca, nie miał wyjścia, musiał się uśmiechnąć podzielając jej szczęście.

*

Istny stan euforii, tak by to określiła. Ostatni raz tak się czuła, gdy zobaczyła same wybitne na piśmie z wynikami z OWUTEMów. Nie, gdzie tam. Teraz czuła się o niebo lepiej. Umarła i poszła do nieba, nie da się tego inaczej wytłumaczyć. Tyle pięknych tomów, od czego zacząć?

- Musimy opracować jakiś system, jeśli mamy zdążyć do czerwca. Inaczej we dwoje tego nie opanujemy nawet siedząc tu 24 godziny na dobę. A jest jeszcze Nick, może nam pomóc.

- Po pierwsze, to możemy wertować te książki tylko w weekendy. No co, mam jeszcze pracę, no i zajęcia na uczelni, weekend to i tak kompromis z mojej strony. Wiesz zawsze możemy jeszcze tu siedzieć w nocy – zażartował.

- To chyba oczywiste, skoro mamy tylko weekendy – odpowiedziała całkiem poważnie – a po drugie?

- Po drugie, to chyba rzeczywiście będziemy potrzebować Nicka. Tego tu kurcze jest naprawdę dużo – obrzucił spojrzeniem rozległe pomieszczenie szacując w myślach ile czasu im zajmie znalezienie odpowiedniej książki.

- Poza tym też jest w naszej drużynie to niech się na coś przyda – najchętniej wcale nie zapraszałby tu tego chłopaka, ale niby jak miałby to wytłumaczyć. Musi umiejętnie zyskać w jej oczach na jego tle.

Było już późne popołudnie, gdy kończyła wertować następną w kolejce książkę. Jak dotąd nic, ale przecież nie spodziewała się znaleźć odpowiedzi od razu pierwszego dnia. Odłożyła właśnie książkę na jej miejsce i sięgnęła po nową. Była oprawiona w piękny, zapewne drogi jak wszystko tu, zielony materiał ze złotymi wykaligrafowanymi literami składającymi się na tytuł: Starożytna Magia Miłości. Z zainteresowaniem wzięła ją z półki i siadając na sofie zabrała się za czytanie. Kątem oka zarejestrowała jeszcze, że jest sama. Dziwne, nie zauważyła nawet, że Draco gdzieś wychodził. Wzruszyła ramionami i sadowiąc się wygodniej zagłębiła się w lekturze.

*

Dochodziła północ a ona nadal przeglądała zbiory jego rodzinnej, kolekcjonowanej przez wieki biblioteki. Jednak on sam także nie czuł zmęczenia. Rozpierało go błogie uczucie szczęścia na myśl o tym jak wielką radość jej sprawił. Ten parszywy rudzielec nie może się z nim równać, może kiedyś sama to zrozumie.

Wracał właśnie z kuchni z dzbankiem herbaty i kawy oraz dwiema porcelanowymi filiżankami ustawionymi na tacy obok talerzyka z ciasteczkami. Nie przygotował tego sam, ma się rozumieć. Przecież od tego są skrzaty. Jednak znając jej podejście do tematu tych istot zdecydował się osobiście przynieść jej te napoje. Chętnie znów zobaczy na jej twarzy to niedowierzanie wymieszane z uśmiechem. I to wszystko tylko dla niego.

Jednak gdy wszedł do biblioteki nigdzie jej nie zauważył, nie dochodził go także dźwięk przewracanych kartek. Może schowała się gdzieś między regałami – pomyślał i delikatnie postawił tacę na stoliku. Już miał ją zawołać, gdy nagle spojrzał na stojącą zaraz obok sofę. Okazało się, że Hermiona zasnęła wtulona w miękki materiał kanapy trzymając na piersi wciąż otwartą książkę. Nie zastanawiając się wiele wysunął podręcznik spod jej palców i przeczytał fragment tekstu:

- „W czasach nowożytnych niedoceniana, a zazwyczaj po prostu zapomniana, jest potęga mocy jedynej prawdziwej miłości…” co za bzdury – zamknął książkę i odesłał ją zaklęciem na wolne miejsce na regale. Po co ona to czyta, przecież znalazła swoją prawdziwą miłość, prawda? On sam nie wierzył, że takowa istnieje, przynajmniej nie przeznaczona dla niego.

Kucnął przy sofie wpatrując się w twarz śpiącej dziewczyny. Była taka spokojna, odprężona, a po jej ustach błąkał się nieśmiały uśmiech. Ostrożnie wyciągnął rękę, by odgarnąć niesforny lok opadający na jej policzek, jednocześnie delikatnie muskając kciukiem jej gładką skórę.

Zasnęła tu w jego domu, gdzie spotkało ją tyle złego, będąc z nim sam na sam. Ani razu się nie pokłócili, a nawet, jak już się do siebie odzywali to byli dla siebie mili.

Podniósł różdżkę by wyczarować dwa puchate koce. Jednym z nich przykrył śpiącą Hermionę, drugi dla siebie, rzucił na podłogę.

Została tu ze mną – te myśli wciąż kołatały się po jego głowie, gdy oparł się o brzeg kanapy tuż obok dziewczyny i zasnął.

*

Gdy po przebudzeniu otworzyła oczy, pierwszym co zobaczyła były jego blond włosy. Już miała krzyknąć oburzona, gdy nagle przypomniała sobie jaką wspaniałą niespodziankę jej wczoraj sprawił. Jasne, wiedziała, że nie po to ją tu przyprowadził, by sprawić jej radość, lecz tylko dlatego, że są razem w grupie, a gdzieś tu leży rozwiązanie ich problemu. Jednak fakt pozostaje taki, że musiał się namęczyć, by móc wpuścić kogoś obcego, na dodatek mugolskiego pochodzenia, do tego cennego skarbca. Pozwolił jej tu być i za to była mu niesamowicie wdzięczna.

Dopiero teraz rozglądając się po tej prawdziwej świątyni wiedzy i widząc wpadające przez okna pierwsze promienie słońca uświadomiła sobie dwie rzeczy.

Po pierwsze spędziła tu noc. Co więcej, niecałe 15 centymetrów dalej, na podłodze, oparty o jej posłanie spał nie kto inny a Draco Malfoy, jej szkolny wróg numer jeden, a jej to w tym momencie wcale nie przeszkadzało.

Po drugie, od wczorajszego wyjścia do miejskiej biblioteki nie dała nikomu znaku życia, ani miejsca swojego przebywania. Pewnie rodzice się o nią martwią, nie mówiąc już o Ronie snującym zapewne niesamowite teorie spiskowe. W końcu do tej pory nic takiego jej się nie zdarzyło.

Szybko wstała, uważając by nie zbudzić blondyna i sięgnęła po swoją torebkę. Wyciągnęła z niej komórkę i wystukując kilka słów przeprosin i wyjaśnień wysłała wiadomość do swojej mamy.

6 rano. No nic, z Ronem załatwi sprawę później.

Gdy zauważyła stojącą na stoliku tacę, poczęstowała się ciastkiem i dotknęła jednego z dzbanków. Zimny. A więc to po to Draco zniknął wczoraj wieczorem. Uśmiechnęła się widząc jego śpiącą twarz. Może ma rację, może powinna mu ostatecznie wybaczyć przeszłość i zapomnieć. W końcu każdy zasługuje na drugą szansę.

Chwyciła kolejne ciastko i udała się do regału, przy którym skończyła poprzedniej nocy. Czas wracać do poszukiwań.

*

Powoli krótkie, szare i chłodne zimowe dni przemijały, ustępując miejsca cieplejszym, wiosennym. Maj wybuchł paletą barw – zielenią traw i liści drzew, czerwienią i bielą kwitnących nieśmiało kwiatów, świergotem ptactwa, bezchmurnym niebem i radosnym słońcem. Jednak dziewczyna zmierzająca raźnym krokiem w kierunku drzwi swojego domu, zdawała się nie zauważać tego wszystkiego. Wracała właśnie z cotygodniowego spotkania z przyjaciółką. Uwielbiała te ich popołudnia przy kieliszku czerwonego wina i porcji standardowych ploteczek. Rudowłosa zarażała ją swoją pozytywną energią i optymizmem na cały następny tydzień. Nawet gdy złościła się na nieudolne, końskie zaloty swojego „kolegi” z pracy, marszcząc brwi i zadzierając swój mały nosek, na jej ustach wciąż gościł uśmiech. Hermiona aż westchnęła w swoim zamyśleniu, ukrycie zazdroszcząc przyjaciółce. To musi być cudowne uczucie, być tak do szaleństwa, szczęśliwie zakochanym.

Weszła do domu zmierzając prosto do kuchni, gdzie jej mama przygotowywała już kolację. Cmoknęła ją szybko w policzek na przywitanie, zgarniając z blatu kawałek czerwonej papryki i odgryzając kęs, i już biegła po schodach na górę do swojego pokoju. Złapała leżący koło biurka plecak zastanawiając się co może jej się przydać w ciągu nadchodzącego weekendu.

Większość czasu i tak spędzają na wertowaniu książek, nawet noce, jednak Draco zatroszczył się o to by każde z nich miało przygotowany dla siebie pokój, chociażby na krótką drzemkę. Stała przed szafą wybierając komplet bielizny i ubrań na zmianę. Właśnie otwierała drzwi do łazienki, gdy usłyszała dźwięk zamykanych drzwi wejściowych do domu a następnie kroki na schodach i po chwili już tonęła w objęciach swojego chłopaka. Złapał ją delikatnie za brodę torując sobie dostęp do jej ust. Całował ją powoli i delikatnie, stopniowo pogłębiając pocałunki. Tak zatraciła się w tym doznaniu, że nawet nie zauważyła kiedy ukochany podjął próbę rozpięcia jej biustonosza. Delikatnie, lecz stanowczo położyła mu ręce na piersi, odsuwając go od siebie.

- Ron – powiedziała ostro w jego usta – mama zaraz tu przyjdzie z kolacją.

Pochylił się nad nią, ostatni raz muskając jej wargi, a później odsunął się  i usiadł na łóżku. Dopiero teraz zauważył leżący na podłodze plecak.

- Gdzieś się wybierasz? – spytał tracąc od razu cały dobry humor.

- Przecież dobrze wiesz. Czy co tydzień musimy przechodzić przez to samo? – westchnęła zrezygnowana, rozglądając się po pokoju, w poszukiwaniu rzeczy do spakowania.

- Po prostu nie podoba mi się to, że moja dziewczyna wszystkie weekendy spędza w towarzystwie dwóch facetów. To chyba nie jest normalne – teraz był już wyraźnie zdenerwowany. Czy ona nie widzi jak to wszystko wygląda? Na kogo on wychodzi?

- Ron, idę się uczyć.

- Jasne, tylko dlaczego masz tam niby zostawać na noc? Czemu nie możesz tu wrócić. No i czemu akurat do Mafloy’a?

- No chyba nie jesteś o niego zazdrosny – zapytała śmiejąc się pod nosem, wciąż wciskając swoje rzeczy do torby – To, że spędzamy ze sobą więcej czasu i zaczynamy się dogadywać nie znaczy od razu, że wskoczę mu do łóżka. Ron!

- Nie ufam mu. On coś knuje!

- Może sobie knuć ile chce, ale dla mnie to tylko kolega. Nie zmusi mnie do niczego czego nie będę chciała, a ja chcę tylko Ciebie. Wiesz o tym, prawda? – spojrzała mu głęboko w oczy składając na jego ustach słodki pocałunek pełen obietnic, odrzucając plecak na podłogę i siadając mu na kolanach.

- Nadal nie rozumiem dlaczego musisz tam nocować – złość jakby się ulotniła, kiedy zaczął wsuwać dłoń pod jej bluzkę gładząc nagą skórę jej pleców.

- Och Ron, nie widziałeś tych wszystkich białych kruków, aż czasem boję się ich w ogóle dotykać. Ciężko sobie wyobrazić ile wieków rodzina Malfoy’a musiała zbierać taką kolekcję. To fascynujące.

Widząc błysk w jej oczach na samo wspomnienie bezcennych woluminów nie potrafił dłużej bronić jej przebywania w posiadłości znienawidzonego ślizgona. Trudno, będzie musiał jakoś wytrzymać jeszcze ten miesiąc, a póki co pozostaje mu postarać się, by to on gościł w myślach dziewczyny przez ten czas.

- Tylko wygraj ten proces – szepnął centymetr od jej warg, by po chwili objąć je w posiadanie, przenosząc szatynkę z kolan na łóżko oraz przygniatając ją ciężarem własnego ciała. Zachłannie oddawała jego pieszczoty, starając się wynagrodzić im obojgu kolejne dni rozłąki.

*

Gdy następnego ranka pojawiła się przed bramą Malfoy Manor zastała tam już czekającego Nicka. Draco jak zwykle się spóźniał. Zirytowana wyciągnęła różdżkę by ponaglić kolegę, kiedy brama nagle i zupełnie bezszelestnie się otworzyła. Zaskoczeni spojrzeli się na siebie oczekując wyjaśnień, gdy zza drzew wyłonił się blondyn.

- No co, idziemy? – spytał jakby nigdy nic, zmierzając w stronę domu, ignorując ich miny.

W bibliotece jak zawsze czekała na nich taca z gorącą herbatą i kawą oraz talerz ze smakołykami. Wspólnie spędzony czas bardzo ich zbliżył. Jak każdego wspólnego ranka zaczęli dzień od śniadania przy akompaniamencie śmiechu, żartów i wzajemnych docinków. Dopiero później zabierali się za poszukiwania zaginionej nadziei spoczywającej bezpiecznie, na którymś z tych regałów.

Podzielili bibliotekę na trzy osobne sektory, tak by każde z nich miało ciszę i spokój, by nie wchodzili sobie w drogę. Hermiona właśnie sięgnęła po następną zakurzoną książkę na najwyższej półce i już miała schodzić z drabiny, gdy lekko się zachwiała, w ostatniej chwili łapiąc się poręczy. Widząc to Draco, bez zastanowienia podbiegł do niej chwytając jej dłoń i pomógł bezpiecznie zejść a dziewczyna bez wahania przyjęła jego pomoc. Dopiero stojąc bezpiecznie na ziemi, podniosła głowę by spojrzeć w szare oczy swojego wybawcy cicho dziękując za ratunek. Kiedy to się stało? W którym momencie przestali być dla siebie wrogami? Kiedy ten cichy sojusz zamienił się w sympatię?

Potrzebował chwili, by zrozumieć co właściwie się stało, dlaczego mu dziękuje i dlaczego stoi tak blisko niego wciąż trzymając jego dłoń. Wpatrywał się w jej oczy jak zahipnotyzowany, nie zdolny do tego by skojarzyć fakty. Dopiero głos kolegi wyrwał go z tego transu.

- Wszystko ok? Przez chwilę myślałem, że spadniesz. Już wyciągnąłem różdżkę – no właśnie różdżka, przecież nie musiał tu wcale przychodzić, na Marlina przecież jest czarodziejem.

Puścił jej dłoń i usiadł na kanapie, wracając do przeglądania swojego podręcznika. Tylko spokój nas uratuje, przecież nic się nie stało.

Roztrzęsiona dziewczyna, z lekko zarumienionymi policzkami, nie mogła znaleźć sobie miejsca. Co to właściwie chciała teraz zrobić? Nie pamiętała. Zgarnęła szybko swoją torebkę i ruszyła w kierunku drzwi. Musi na chwilę wyjść, oczyścić umysł.

Przemierzała korytarz zmierzając do łazienki, wciąż próbując nazwać to uczucie, które mąciło jej myśli. Sama nie wiedziała czy cieszy ją ten fakt, ale zdaje się, że niepostrzeżenie zaczęła lubić tego aroganckiego drania. Czy to naprawdę może być takie proste? Wystarczyły trzy miesiące, by odwrócić ich relacje o 180 stopni? Nie, zdecydowanie nie. Przecież ta zmiana następowała powoli już od początku roku, od momentu gdy spotkali się na pierwszych zajęciach, a może nawet wcześniej, wtedy po wojnie w czasie rozprawy? Jakby nie było, na pewno nie są już wrogami, ale przecież nie są też jakimiś przyjaciółmi. Właściwie jak to nazwać?

„Semantyką możemy zająć się później” jak na zawołanie, przypomniały się jej jego słowa sprzed paru miesięcy. Czy już jest później? Czy jest już gotowa na definiowanie tego co jest między nimi? Poczuła nagły ból brzucha na samą myśl o  niezręcznej i krępującej rozmowie jaką musieliby przeprowadzić. Zdecydowanie nie jest gotowa. Nie dotarli jeszcze do tego miejsca. Dlaczego wszystko nie może być między nimi tak proste i jasne jak między nią a Nickiem? Dlaczego tej relacji nie musi analizować?

Drzwi po lewej stronie otworzyły się tak nagle i niespodziewanie, że pogrążona we własnych myślach dziewczyna nie zdążyła zareagować i w nie wpadła z głośnym hukiem.

- Merlinie, dziecko, nic Ci się nie stało? – szczupła, blada, blondynka o delikatnych rysach twarzy naznaczonej pierwszymi zmarszczkami, złapała ją za ramię, upewniając się, że dziewczyna nie straci równowagi i nie upadnie – Bardzo Cię przepraszam, może usiądziesz, chcesz szklankę wody?

Podprowadziła ją do stojącego na korytarzu krzesła, by zawstydzona Hermiona usiadła. Jakoś do tej pory nie zdarzyło im się spotkać, mimo częstych wizyt szatynki i dziewczyna miała nadzieję, że uda jej się tego uniknąć. Na pewno, nie wyobrażała sobie, że będzie to aż tak krępujące spotkanie.

- Nic się nie stało, Pani Malfoy, to moja wina, zamyśliłam się – spojrzała na nią spod długich rzęs. Właściwie nigdy wcześniej ze sobą nie rozmawiały, wiec nie wiedziała czego się spodziewać. Czy podziela on poglądy swojego męża i zacznie jej zaraz ubliżać?

- Słyszałam, że studiujesz razem z Draco. Cieszę się, że się zaprzyjaźniliście, zważywszy na Waszą historię… - blondynka uśmiechnęła się delikatnie.

- Tak, ja właśnie… – odpowiedziała niepewnie, gdy nagle przerwał jej nawołujący ją krzyk dobiegający z biblioteki. Wstała jak oparzona i rzuciła się pędem w kierunku drzwi, zapominając o odprowadzającej ją wzrokiem  Narcyzie.

Dopadła do biblioteki w rekordowym tempie spodziewając się kolejnego nieszczęścia w tym jakże już fatalnym dniu. Zastała chłopców pochylających się ramię w ramię nad stolikiem, na którym leżała otwarta wielka księga. Byli tak pochłonięci czytaniem, że nawet jej nie zauważyli.

- Her..! - zaczął Draco, lecz zdążył ją zauważyć podnosząc wzrok znad lektury – Jesteś! Chodź szybko, chyba mamy.

Dopiero po chwili zrozumiała sens jego słów. W paru krokach pokonała odległość dzielącą ją od stolika od razu zagłębiając się w lekturze, a z każdym przeczytanym słowem jej oczy robiły się coraz szersze.

- Genialne. Wiedziałam, że nam się uda – wykrzyknęła klaszcząc w dłonie zadowolona.

- Spokojnie. Ta teoria jest trochę naciągana. Nie wiem czy u nas wystarczy ten precedens, do tego to orzeczenie sądu jest z 1420 roku – Draco starał się patrzeć na sprawę obiektywnie i bez emocji, by niczego nie przeoczyć. Do tego nie spodziewał się, że tak szybko coś znajdą, przyzwyczaił się do tych wspólnych weekendów, co czyniło ich odkrycie tak słodko-gorzkie.

- Trudno, nie mamy nic więcej, więc będzie musiało wystarczyć. W końcu sprawa jest bardzo podobna. Ciekawe, że nigdy o niej nie słyszałam. Wiedzieliście, że wykluczenie z drzewa genealogicznego nie zwalnia z praw i obowiązków krwi? – zapytała zamyślona. Zaczęła zastanawiać się jak to było w przypadku Syriusza. Też był wymazany z drzewa genealogicznego, a Stworek nadal musiał mu służyć. Czemu wcześniej nie skojarzyła tych faktów?

- Nigdy nie słyszałem o takim przypadku. Zazwyczaj praktyki stosowane w arystokratycznych rodzinach posiadających skrzaty uznawane są przez nie za obowiązujące prawo. Wiesz jak to jest – Nick spojrzał na dziewczynę oczekując, że mu przytaknie, ale ona patrzyła na niego unosząc do góry jedną brew.

- A niby skąd ma wiedzieć, głąbie, przecież to mugolaczka, nie zna zasad panujących w naszych rodzinach. Ale zgadza się, ja też nie miałem pojęcia, że takie wykluczenie nie ma prawnego znaczenia. Dobrze byłoby znaleźć jakąś wzmiankę na ten temat w którymś kodeksie czy ustawie, tak na wypadek gdyby ten precedens nie wystarczył.

Hermiona wciąż stała przyglądając się Malfoy’owi jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Czy ona dobrze słyszała? Czy on właśnie nazwał ją mugolaczką? A co się stało ze szlamą? Jakoś wcześniej nie miał problemów, by tak ją nazywać.

- To do roboty chłopaki. Mamy jeszcze trochę czasu. Teraz już jestem pewna, że nam się uda. Musimy wygrać.

- Teraz? To wcześniej nie byłaś? – spytał zmartwionym głosem zielonooki.

- Yyy czy to podchwytliwe pytanie? – zapytała wystawiając język, a po chwili cała trójka wybuchła radosnym śmiechem. Kto by przypuszczał, że tak dobrze zakończy się tak źle zaczęty dzień.

*

O poranku 4 czerwca cały pierwszy rok prawa stał przed drzwiami auli wydeptując ścieżki w posadzce z nerwów. Od tego egzaminu zależy przecież ich być, albo nie być na tych studiach. No oczywiście, że istnieją poprawki, ale jeżeli ktoś poważnie myśli o tym zawodzie i ambitnie podchodzi do tematu, to musi zaliczyć wszystko najwcześniej jak się da. W końcu to dopiero pierwszy rok, najgorsze jeszcze przed nimi.

Hermiona siedziała na ławce pomiędzy Nickiem a Draconem nerwowo tupiąc nogą. Tak bardzo pragnęła by było już po wszystkim. Po drugiej stronie korytarza zauważyła ich przeciwników. Uśmiechnęła się pokrzepiająco do Jessiki i Matta. Była ciekawa czy z ich znajomości rozwinie się coś poważnego. Po chwili zauważyła zmierzającą w ich kierunku Sylvie. Nie przywitała się ona jednak z nimi, ale usiadła obok Malfoy’a konspiracyjnie szepcząc mu do ucha.

- Może masz ochotę gdzieś wyskoczyć jak ta szopka się skończy? – założyła prowokacyjnie nogę na nogę i położyła dłoń na jego kolanie. Blondyn rzucił jej tylko krótkie, groźnie spojrzenie i odłożył jej dłoń na jej kolana.

- Ile razy mam Ci powtarzać, że nie jestem zainteresowany – przymknął na chwilę oczy wyraźnie zirytowany. Strasznie go denerwowały takie nachalne dziewczyny.

- Daj spokój, nie powiesz mi, że nie lubisz się zabawić – Sylvie nie dawała się łatwo odprawić z kwitkiem, nie kiedy jej na czymś zależało.

- To Ty daj mi spokój, bo inaczej wszyscy się dowiedzą – pochylił się nad jej uchem, by wyszeptać do niego ostatnie słowa. Jednak siedząca zaraz obok Hermiona niechcący wszystko słyszała. Ciekawe co też takiego Draco o niej wie, że brunetka od razu odeszła rozzłoszczona. Spojrzała na chłopaka, przecierającego czoło dłonią, zastanawiając się, czy wypada jej prosić o jakieś wytłumaczenie, gdy drzwi auli się otworzyły i wyszedł przez nie dr Tompson.

- Witam Państwa na egzaminie z podstaw prawa. Będę zapraszać każdy zespół po kolei, a wyniki dostaniecie sową po godzinie 18. Czy pierwszy zespół gotowy? To zapraszam.

Hermiona zbladła widząc czwórkę uczniów wkraczających do sali i nerwowo zaczęła przeglądać swoje notatki, jakby od tego miało zależeć jej życie. Nie minęło 5 minut, a przynajmniej tak się dziewczynie wydawało, a już nadeszła ich kolej.

Weszli zdenerwowani do środka zajmując miejsca po lewej stronie, zerkając na Matta, Jess i Sylvie, którzy wyglądali na bardzo pewnych siebie. Siedząca między chłopcami Hermiona  złapała ich za ręce, by podnieść ich na duchu, a może tylko siebie?

- Będzie dobrze – usłyszała ciepły szept Dracona, który lekko ścisnął jej dłoń, wpatrując się w ludzi przy podeście pod ścianą.

- Proszę wstać, sąd idzie!

*

Gdy godzinę później wychodzili z uczelni towarzyszyło im przede wszystkim jedno uczucie – ulga, że to już koniec egzaminów. Co prawda nie wiedzieli, jaki będzie werdykt, ale sądząc po zadowolonej minie Tompsona nie muszą się martwić żadnymi powtórkami i mogą się zacząć cieszyć niezwykle długimi wakacjami.

Oczywiście nie ze wszystkich opadł stres wraz z wyjściem poza teren sali egzaminacyjnej. Hermiona ledwo przekroczyła próg uczelni znów zaczęła wertować swoje notatki.

- Daj już spokój. I tak nic to nie zmieni. Ale mi się wydaje, że wygraną mamy w kieszeni. Widzieliście ich miny jak wyskoczyliśmy z tym precedensem? – Nick z satysfakcją przeczesał palcami włosy, zadowolony, że udało im się utrzeć nosa pewnym zwycięstwa przeciwnikom.

- A ta wzmianka z kodeksu cywilnego o zasadach wydziedziczenia? Tego się nie spodziewali! Zwycięstwo przez KO! – zaśmiał się Draco, a Hermiona wpatrywała się w niego wytrzeszczonymi oczami. Skąd on się zna na mugolskich sztukach walki?

- Proszę nie mów, że masz jeszcze jakieś wątpliwości – spojrzał na dziewczynę unosząc jedną brew.

- A widzieliście minę Sylvie jak co chwilę zgłaszała sprzeciw i nie była w stanie powiedzieć na jakiej podstawie? – odłożyła w końcu notatki i dołączyła do roześmianych kolegów.

- To co, trzeba to uczcić! – zaproponował Nick.

- Nie dam dziś rady chłopcy. Obiecałam Ronowi…

- Rudzielec będzie musiał poczekać. Dziś nie możesz mi odmówić. W końcu są moje urodziny. Zapraszam na szklaneczkę ognistej whisky za moje zdrowie – Draco uśmiechnął się zawadiacko, wyciągając rękę, aby aportować ich pod swoje mieszkanie.

- Ale tylko jedną – uśmiechnęła się podając mu swoją dłoń.

Gdy o godzinie dwudziestej wznosili kolejny urodzinowy toast, przez uchylone okno wleciała brązowa, puchata sowa dźwigając dużą kopertę.

- Draco, wyniki! – wykrzyczała dziewczyna lekko bełkotliwym, wysokim tonem.

Po kilku próbach odwiązania przesyłki od jej małej nóżki, przerywanych wybuchami śmiechu, udało się uwolnić sowę od listu.

- To co otwierać? A może poczekamy z tym do jutra, po co psuć taką udana imprezę? – gospodarz zaczął się z nimi droczyć.

- Oh daj mi to – nerwy znów odezwały się w szatynce, więc wyrwała szarą kopertę z rąk chłopaka i złamała pieczęć otwierając list.

„Niniejszym przedstawiam wyrok sądu w sprawie przeciw Gackowi – skrzatowi domowemu.

Sąd uznaje Gacka za niewinnego zarzucanych mu czynów.

Wyrok uniewinniający oznacza wygraną zespołu składającego się z następujących studentów:

Hermiona Granger

Draco Malfoy

Nicolas Johnson

Z przyjemnością informuję, że członkowie tej grupy uzyskali maksymalną ilość punktów przewidzianą za to zadanie za co zostają nagrodzeni najwyższymi ocenami (5.5) oraz możliwością udziału w prawdziwej rozprawie jako obserwatorzy. O czasie i miejscu w/w rozprawy zwycięzcy zostaną poinformowani w październiku po pierwszych zajęciach.

Gratuluję!

Dr M. Tompson”

- Wygraliśmy! – wykrzyczała dziewczyna rzucając się ze szczęścia chłopakom na szyje.

- Żartujesz sobie? Poszło nam aż tak dobrze? – Nick wyrwał Hermionie pismo, by zobaczyć je na własne oczy.

- Cóż chyba mamy jeszcze jeden powód do świętowania. Zasłużyliśmy! Wznoszę toast za najlepszą grupę na prawie! – powiedział szczęśliwy Draco rozlewając kolejną porcję alkoholu.