Rozdział 4 Nic się nie zmieniłeś Malfoy

Rozdział z dedykacją dla Kochanej Edge! Za Twoje opowiadania, miniaturki, maile. Dziękuję!
Liczę na to, że zmotywuję Cię tym do dalszego pisania :)
Miłego czytania. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.
A w środę zapraszam na niespodziankę.

Ah no i wszystkim Aniom wszystkiego najlepszego!
______________________

Niespodziewanie przyszedł grudzień. Ciepłe, kolorowe jesienne dni ustąpiły szaro-burym, pochmurnym i zimnym. Raz po raz z nieba siąpił deszcz wymieszany ze śniegiem, tworząc na ulicach i chodnikach trudną do przemierzenia breję. Te dalece niezadowalające warunki atmosferyczne skutecznie zniechęcały mieszkańców Londynu do opuszczania ciepłych i przytulnych mieszkań. Zdarzali się jednak wytrwali, którym nie straszny był chłód i deszcz.

- Może wejdziemy do tej kawiarenki na rogu? Co powiesz na pyszną latte i Twoją ulubioną, gorącą szarlotkę z porcją lodów waniliowych?

Ginny nie trzeba było długo namawiać. Jeśli coś uwielbiała to gorącą, aromatyczną szarlotkę. Dodatkowym atutem, było to, że nie musiała jej sama piec. Wystarczyło, że usiądzie przy stoliku, a pyszny deser zaraz pojawi się przed jej nosem.

Kelner dopiero postawił na stoliczku, przy którym siedziały dwie porcje kawy i ciasta, a one już delektowały się słodkim smakołykiem. To był właśnie ten moment, kiedy rudowłosa dziewczyna wiedziała, że dłużej nie wytrzyma. Jej ciekawość osiągnęła punkt kulminacyjny, a cierpliwość zupełnie się wyczerpała.

- No mów – powiedziała niby od niechcenia dłubiąc łyżeczką w rozpuszczających się lodach. Hermiona w odpowiedzi tylko szybko na nią spojrzała rozszerzonymi z zaskoczenia oczami, na co na ustach Ginny wystąpił kpiący uśmiech.

- Powiesz wreszcie co się stało? – powoli irytowała ją tajemniczość przyjaciółki, ale chyba nie spodziewała się, że da się odprawić z kwitkiem.

- Nic się nie stało. Co się miało stać – Hermiona uparcie dalej mieszała swoją kawę z takim zapamiętaniem, że kilka jej kropel wylądowało na szarym blacie stolika.

- Jasne – westchnęła głośno – Chyba nie chcesz mi wmówić, że wyciągnęłaś mnie na zakupy, bo potrzebowałaś nowych jeansów? – jedna brew młodej Weasley’ówny powędrowała zadziwiająco wysoko, niemal chowając się pod jej rudą grzywką.

Nikt kto znał Hermionę, nigdy by nie uwierzył, że dziewczyna z własnej nieprzymuszonej woli udała się na zakupy. Co innego jeśli byłyby to książki, ale dziś nie odwiedziły ani jednej księgarni. Obeszły za to całą Pokątną, a później zgodnie z sugestią szatynki wybrały się do mugolskiej galerii handlowej. A na koniec, obładowane torbami pełnymi nowych ubrań i kosmetyków, zatrzymały się w tej kawiarence na słodką przekąskę. Coś było poważnie nie tak!

Szatynka, powoli traciła nadzieję, że przyjaciółka odpuści. Musiała więc spróbować swojej ostatniej deski ratunku – klasyczna dywersja -  zmiana tematu.

- Wiesz, że nie lubię sama robić zakupów. Nikt nie doradzi mi lepiej niż Ty, a jak zauważyłaś, musiałam trochę odświeżyć garderobę. A jak tam w pracy? – zaciskając mentalnie mocno kciuki chwyciła wysoką szklankę i upiła łyk pysznego napoju.

- Hermiono Granger, jeśli w tej chwili nie powiesz mi prawdy to nie ręczę za siebie – młodsza z dziewczyn była już naprawdę zaniepokojona. W tej chwili spodziewała się już wszystkiego, od oblanego egzaminu po nieuleczalną, tropikalną chorobę.

- No dobrze. Pewnie Ron już Ci mówił kto ze mną studiuje? – powiedziała w końcu pokonana.

- Mówisz o Malfoy’u? No tak, mówił. Co, znów utrudnia Ci życie? – próbowała odgadnąć przyczynę zachowania przyjaciółki, upijając kolejny łyk kawy.

- Nie, nic z tych rzeczy. No przynajmniej nie w tym sensie – dodała po zastanowieniu. Poganiana natarczywym wzrokiem Ginny zaczęła mówić dalej – Powiedzmy, że w wyniku dziwnych zbiegów okoliczności znaleźliśmy się w jednej grupie projektowej na ten rok.  Mamy razem przygotować dane do pewnej pozorowanej rozprawy, a od jej przebiegu zależą nasze oceny końcowe.

- O kurcze. Wy dwoje? Tyle czasu sam na sam. Jak Ty to przeżyjesz bidulko?

- Nie we dwoje, no co Ty. W szóstkę, na szczęście. Chociaż co do dwóch dziewczyn to nie jestem pewna czy, aby dobrze się wpakowałam, wydają się nie bardzo zainteresowane tematem, a raczej chłopakami. Mam nadzieję, że Malfoy poważnie podejdzie do zadania, bo nie będę za niego roboty odwalać. Z tego co pamiętam całkiem nieźle sobie radził w szkole, no i mówił mi, że już pracował we francuskim Ministerstwie i skończył Magiczne Stosunki Międzynarodowe. O ile to prawda, oczywiście.

- Prawda – odpowiedziała szybko nawet się nie zastanawiając czy powinna o tym wiedzieć. – Harry spotkał go w Ministerstwie i poszli razem na kawę. Więc informacje o studiach i pracy są pewne. – pospieszyła z wyjaśnieniem wyraźnie zaskoczonej przyjaciółce.

- I co tym się tak stresujesz? Że znów będziesz sama odwalać robotę za wszystkich innych? Myślałam, że już się do tego przyzwyczaiłaś po siedmiu latach Hogwartu. Zresztą, jak Cię znam to i tak będziesz wolała wszystkiego dopilnować sama, by mieć pewność, że jest dobrze zrobione – zaśmiała się Weasley’ówna, oddychając z ulgą, że chodziło o taką błahostkę. „Ta dziewczyna kiedyś się wykończy jak wciąż będzie się przejmować takimi bzdetami” przemknęło jej przez myśl, gdy pakowała do ust ostatni kawałek pysznego ciasta. Ale Hermiona nie wyglądała na pocieszoną, wciąż uparcie przypatrywała się swoim paznokciom szukając w nich wyimaginowanych niedoskonałości.

- No bo to nie wszystko – wydusiła w końcu. – Moja nieszczęsna grupa wymyśliła imprezę integracyjną…

- Kiedy? – zapytała ruda ledwo powstrzymując wybuch śmiechu.

- Jutro…

Teraz Ginny już nie hamowała nagłej wesołości. No tak mogła się domyślić, że chodzi o coś takiego. Jej przyjaciółka nigdy nie była dobra w szykowaniu się na jakieś wyjścia, zwłaszcza w towarzystwie nieznanych sobie osób. Do tego będzie wśród nich Malfoy, znienawidzony ślizgon wyśmiewający ją z byle przyczyny. Nie może mu dać powodu do kolejnej zaczepki. A przecież nie raz wytykał jej okropną fryzurę czy niemodne ciuchy. Teraz musi być inaczej.

- Ok. Rozumiem. Nic się nie bój. Jak ta fretka Cię zobaczy to staną mu w gardle wszystkie „szlamy” jakimi Cię obrzucił.

Gdy następnego wieczora kończyła się szykować do wyjścia, była niemal zadowolona z efektu. Zgodnie z tym co ustaliły z Ginny, założyła dopasowane jeansy, luźną białą bluzkę odsłaniającą jedno ramię i kozaczki. W końcu to nie randka, najważniejsze by się dobrze czuła, w tym mało przyjaznym towarzystwie. Ostatnie czego byłoby jej trzeba, to potykać się w szpilkach, do których nie była przyzwyczajona. Jeszcze tylko związała włosy w koński ogon, musnęła usta błyszczykiem i była gotowa. Sięgała właśnie po swój płaszczyk, gdy w drzwiach jej domu stanął Ron, strzepując śnieg z płaszcza.

- Hej Kochanie. I co, gotowa? – wiedziała, że nie jest zachwycony faktem, że idzie tam bez niego. Ale to przecież nie będzie jakieś zwykłe spotkanie towarzyskie tylko ustalenie pewnych warunków pracy na egzamin końcowy. Przecież by się tam nudził, a ona i tak zaraz wróci. Tyle razy już poruszali tę kwestię.

- Ron ustaliliśmy coś – powiedziała spokojnym tonem, jakby zwracała się do dziecka. – Za dwa tygodnie musimy dać Tompsonowi listę zespołu, więc musimy się poznać, by sprawdzić, czy będziemy potrafili razem pracować. Poznasz ich innym razem, o ile w ogóle się dogadamy. – powtarzała te słowa tyle razy przez ostanie dni, że znała je już na pamięć.

 - Ale…

- Wszyscy będą sami, więc nie widzę powodu brać ze sobą nadopiekuńczego chłopaka, który po pięciu minutach zacznie się nudzić i będzie mnie ciągnąć z powrotem do domu – ciągnęła ostatni raz poprawiając palcami luźne pasma, które uciekły spod gumki do włosów i odwróciła się twarzą do swojego ukochanego.

- Ale Malfoy…

- Jak tylko zachowa się nieodpowiednio wobec mnie to walnę go w nos, mam to już obcykane – zaśmiała się na wspomnienie swojego szkolnego wyczynu.

- Kochanie proszę nie przejmuj się. Dam sobie radę, no i niedługo wrócę. Dam Ci znać jak poszło. To co, widzimy się jutro? – spytała, gdy chłopak zakładał płaszcz na jej ramiona.

- Mogę Cię chociaż odprowadzić? Zaraz potem sobie pójdę. Obiecuję – spojrzał dziewczynie głęboko w oczy, oplatając rękami jej talię. Gdy lekko kiwnęła głową, poddając się jego prośbie, złożył na jej ustach czuły pocałunek.

- Wiesz, zawsze mogę jeszcze po Ciebie przy… - zdecydował się nie kończyć swojej propozycji, widząc piorunujące spojrzenie swojej ukochanej. Złapał jej dłoń i razem wyszli z domku na mroźne grudniowe powietrze.

Gdy parę minut później wynurzali się z ciemnej uliczki, nie wiadomo było, które z nich jest bardziej zdenerwowane. Hermiona zaniepokojona perspektywą spędzenia następnych paru godzin, a później zapewne jeszcze wielu do czerwcowego egzaminu, w towarzystwie tego aroganta i jego kumpli, czy może Ron przerażony wizją ukochanej świetnie bawiącej się z jakimiś typkami, którzy na dodatek podzielają jej zainteresowania. Wiedział, że musi zachować się jak mężczyzna i zaznaczyć swój teren, pokazać tym palantom, że mają trzymać swoje łapska z dala od niej, bo ona jest już zajęta!

Po przejściu przecznicy ich oczom ukazał się migoczący napis „Metropolis”, a pod nim gigantyczna kolejka ludzi ustawiona do wejścia.

- Nie mówiłaś mi, że tu się spotykacie. Ale oczywiście pan arystokrata pewnie nie pokazałby się w mniej prestiżowym miejscu – wysyczał chłopak, urażony sposobem w jaki blondyn popisuje się swoim bogactwem. Był świadomy bowiem, że on sam nigdy nie mógłby sobie pozwolić chociażby na jednego drinka w tym klubie, o ile w ogóle dostałby się do środka.

- No i gdzie oni są – stał z naburmuszoną miną, mocnej zagarniając dziewczynę w swoje ramiona.

- Nie wiem, zaraz będą. Umówiliśmy się przed wejściem – zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu znajomej twarzy, gdy nagle zauważyła zmierzającą wolno w ich kierunku koleżankę.

- O, idzie Jess – szepnęła Ronowi, obracając go w kierunku nadchodzącej blondynki.

- Hej Jess. To jest Ron, mój chłopak, a to Jess – przedstawiała ich sobie, gdy nagle jak burza wpadła między nich czarnowłosa osóbka, atakując ich niekończącą się lawiną słów płynących z jej ust.

- No jesteście. Hej. Chłopaki będą za moment, zatrzymali się tylko za rogiem w sklepie, po fajki. Ale się cieszę, że w końcu udało się wszystkich wyciągnąć. Zabawimy się trochę, popijemy, potańczymy. Mówię Wam mamy najfajniejszy zespół na całym roku – nagle zauważyła nieznajomego chłopaka wciąż trzymającego Hermionę za rękę i szybko do niego podeszła. – My się chyba nie znamy. Sylvie. – uśmiechnęła się zalotnie, a chłopakowi różowiły się policzki. Na ten widok szatynka aż wywróciła oczami. Nie sądziła, że jej ukochany mógłby się zainteresować tą wciąż paplającą dziewuchą.

- Ron – podała mu dłoń a on niczym gentleman uniósł ją do ust i pocałował, na co dziewczyna cicho zachichotała.

- Wybierasz się z nami? Też studiujesz prawo? Hermiona nic nie mówiła….

- Ron tylko mnie odprowadzał i już sobie idzie – powiedziała z naciskiem wbijając wzrok w chłopaka. – Poza tym już idą Nick i Matt – wskazała dłonią na zbliżających się chłopaków.

- Nie ma tylko Draco – zauważyła Jess.

- Malfoy zawsze musi mieć efektowne wejście. Uwielbia zwracać na siebie uwagę.

-  Wiesz Weasley, w przeciwieństwie do Ciebie, nie muszę się nawet starać, by przyciągać uwagę, zwłaszcza pięknych kobiet – stał oparty o ścianę budynku nieopodal nich, zaciągając się głęboko papierosem i puszczając wymyślne kłęby dymu zza przymkniętych ust, jednocześnie uśmiechając się i kokietując spojrzeniem wszystkie obecne koleżanki, łącznie z Hermioną. Na te słowa Ron zacisnął jedynie mocniej zęby oraz pięści, miażdżąc przy okazji dłoń ukochanej, którą ta wyrwała z uścisku z cichym krzykiem. Rudowłosy już miał gotową odpowiedź i nie omieszkałby kontynuować zbliżającej się słownej potyczki, gdyby mu nie przeszkodzono.

- Wiec są już wszyscy. Możesz już iść Kochanie – Hermiona stanęła na palcach, by cmoknąć swojego chłopaka w policzek, ale ten miał inne plany. Złapał ją mocno w ramiona, odszukując jej usta i składając na nich namiętny pocałunek, upewniając się, że wszyscy, zwłaszcza blondyn, dobrze to widzieli. Gdy dziewczyna się od niego odsunęła, odgarnął jej dłonią z czoła nieistniejący kosmyk, następnie przenosząc ją delikatnie po jej twarzy aż do brody, muskając po drodze usta i wyszeptał ciche „pa”.

- Cześć wszystkim – pożegnał się także z obecnymi już chłopakami, blondyna zostawiając na koniec – A Ty sobie uważaj Malfoy. Jak się dowiem, że znów ją obrażasz to ze mną będziesz mieć do czynienia – po czym bez następnego słowa odwrócił się i odszedł w kierunku ciemnego zaułka.

- Hmm, ok, to co idziemy? Nasz stolik już czeka – podekscytowana Sylvie pobiegła w kierunku wejścia i zamieniła kilka słów ze stojącym tam bramkarzem, po czym oboje popatrzyli przez chwilę na stojącą niedaleko czwórkę, a następnie pomachali przywołując ich do siebie.

Gdy minęli uśmiechającego się do nich mężczyznę, który zapiął na ich nadgarstkach świecące w ciemności opaski, i zeszli po kilku schodkach, ich oczom ukazał się kilkupoziomowy lokal z balkonami po bokach, dużym barem przy przeciwległej ścianie i olbrzymim, w tym momencie wciąż pustym, migoczącym parkietem na środku. Hermiona zaniemówiła, oszołomiona eleganckim, wyszukanym wystrojem, panującym tu przepychem i płynącą z każdej strony muzyką.

*

Musiał przyznać, że klub zrobił na nim niemałe wrażenie. Zastanawiał się, czemu wcześniej nie miał okazji tu być. „No tak, przecież nie było mnie tu przez te trzy lata a wcześniej miałem inne rzeczy na głowie, niż chadzanie po dyskotekach”. Mimo wszystko postanowił cieszyć się chwilą i nadrobić stracony czas, zwłaszcza, że nie spotkał się póki co z żadnym negatywnym nastawieniem czy zachowaniem odnośnie jego osoby. Nie licząc oczywiście tego żałosnego Weasley’a. Nie mógł zrozumieć, jak ona może być z taką fajtłapą bez minimalnej pewności siebie. Wciąż czuł jak coś w środku mu się wywraca na samo wspomnienie tego ich pocałunku, a jego ciało zalewa nagła, nieuzasadniona złość na Hermionę, jakby to ona specjalnie chciała go w ten sposób zranić.

Szedł z tyłu rozglądając się dookoła. To miejsce tak bardzo przypominało mu jego ostatnie tego typu wyjście. Zakończenie studiów. A po nim tą noc z Sofie. No właśnie Sofie. Obiecał pisać przynajmniej raz w miesiącu, a tu minęło tyle czasu, a on wysłał jej jeden marny list. Dziewczyna początkowo wysyłała mu sowy co tydzień i to mimo pobytu w Rio, teraz listy przychodzą zdecydowanie rzadziej. Nigdy do tej pory nie poruszyli kwestii tamtej nocy. Taka rozmowa zdecydowanie nie powinna się odbyć listownie, ale czy w ogóle się odbędzie? Nie miał teraz pojęcia. Mimo wszystko musi jak najszybciej napisać do przyjaciółki i dowiedzieć się co u niej słychać. Może zaprosić ją na święta?

Jego rozmyślania zostały przerwane, gdyż dotarli właśnie do ich loży usytuowanej u stóp parkietu niedaleko baru. Dziewczyny właśnie rozsiadały się na trzech czerwonych kanapach otaczających szklany stolik. Chłopcy szybko wymienili ze sobą spojrzenia, bez słów uzgadniając swoje miejsca. Draco wciąż zdenerwowany, do tego rozbity wspomnieniami z Paryża, szybko rzucił swój płaszcz na miejsce obok Jess.

- Czego się napijecie? Ja stawiam.

- Nic z tych rzeczy Draco – humor Sylvie nieco się zepsuł, gdyż liczyła na to, że będzie mieć blondyna dla siebie, a tymczasem przypadł jej Nick – To lokal mojego przyjaciela, dlatego chciałam tu przyjść. Ja i moi  znajomi tu nie płacimy, więc zamawiajcie to na co tylko macie ochotę. Na początek proponuję kamikaze! – na samą myśl o kolorowych, pysznych drinkach poczuła się lepiej. Kiwnęła ręką na barmana pokazując na migi o co prosi, a gdy kelnerka postawiła na ich stoliku osiemnaście kolorowych kieliszków, od razu zaczęła je dzielić pomiędzy członków grupy.

- Szybciutko po jednym z każdego koloru, a później przy barze wystarczy, że pokażecie opaskę, a będziecie obsłużeni bez kolejki. No pijemy – już chwyciła swój niebieski kieliszek w dłoń, drugą wskazując na koleżanki, które wyraźnie się opierały.

- Ja właściwie to nie piję – zaczęła Hermiona, kiedy siedzący przy niej Matt zaczął wciskać napój w jej dłoń.

- No tak, można było się tego spodziewać, że Panna Doskonała Bohaterka nie zniża się do takich niskich, niemoralnych używek. Zapewne z Weasley’em siedzicie wieczorkami przy herbatce trzymając się za ręce – nie mógł się powstrzymać, ciężko pozbyć się starych nawyków, zwłaszcza, gdy czuł buzującą w nim wściekłość. Dopiero, gdy spojrzała na niego tymi przymrużonymi, sztyletującymi go oczami na chwilę się opamiętał. Czy ona zawsze już będzie patrzeć na niego jak na byłego śmierciożercę, czy w jej oczach zawsze odnajdzie tylko ten żal i nienawiść? Czy nie ma dla niego żadnej szansy na odkupienie? Nigdy mu nie zaufa? Czy jest więc sens się starać?

Zdziwił go jednak fakt, że dziewczyna w odpowiedzi na jego zaczepkę jedynie wyrwała Mattowi z ręki kieliszek i pochłonęła szybko jego zawartość, nie spuszczając wzroku z zadowolonego blondyna.

Po kilku kolejnych drinkach, kiedy siedział zatopiony w rozmowie z Jessicą, opowiadając jej o Paryżu, którego jeszcze nigdy nie odwiedziła, zauważył, że parkiet przed nimi zaczął się zapełniać. Szybko wstał ciągnąc za sobą nieśmiałą blondynkę i po chwili oboje wirowali w szalonym rytmie szybkiej piosenki. Gdzieś obok zauważyli brunetkę w objęciach Nicka. Na Hermionę starał się nawet nie patrzeć, zazdrosny o każdy jej uśmiech wywołany przez Matta.

Po przetańczeniu dwóch ostatnich piosenek z Sylvie, całkowicie wypompowani z sił, udali się po świeże, zimne napoje i wrócili do stolika.

- Nie, Ron nie jest moim narzeczonym, jeszcze. Póki co to tylko mój chłopak – usłyszał część rozmowy.

- Jeszcze sobie poczekasz na te oświadczyny Granger, jeśli rudzielec chce Ci kupić jakiś pierścionek to będzie musiał ładnych parę lat popracować na niego – zaśmiał się ironicznie, unosząc jedną brew, dla podkreślenia jak niskie ma mniemanie na temat jej ukochanego i jego zarobków.

- Całe szczęście Twoja opinia w ogóle mnie nie interesuje i nic Ci do tego. A Ty Matt planujesz już jakiś ślub? – dziewczyna lekko wytrącona z równowagi starała się kontynuować swoją rozmowę

- Jasne, że tak. Jak tylko znajdę odpowiednią dziewczynę – odpowiedział pięknie się do niej uśmiechając.

- A Ty Draco? – wtrąciła się brunetka, starając się ponownie skupić na sobie jego uwagę.

- Ślub? Nie wiem, to chyba nie dla mnie.

- Jak to? Nie chcesz mieć żony i dzieci? – zdziwiła się Jess rozkoszując się kolejną porcją pysznego drinka.

- Czy ja wiem? No nie mam nic przeciwko dzieciom, ale właściwie to tylko w dwóch przypadkach na pewno zdecyduję się na ślub.

- A jakież to przypadki? Co jest w stanie zmusić szanownego arystokratę do zmiany stanu cywilnego? – odgryzła się rozjuszona Gryfonka.

-  Cóż jeśli tak Cię to interesuje – zaśmiał się, mrużąc oczy - to wezmę ślub albo jeśli będę musiał albo gdy się zakocham.

- Jak będziesz musiał? Czyli kiedy? A może rodzice wybierają Ci żonę? – Jess coraz bardziej rozbrajała go swoją niewinnością oraz nieśmiałością.

- Nie, rodzice nie mają nic do gadania w tym temacie. Już nie – dodał, kręcąc w zamyśleniu głową – A chodziło mi o to, że ożenię się z dziewczyną, która zajdzie ze mną w ciążę i urodzi mi dziecko. Nie mógłbym pozwolić, by mój potomek żył w niepełnej rodzinie, gdzieś daleko ode mnie. Zrobiłbym wszystko, by stworzyć mu prawdziwy dom.

- Czyli tylko wpadka może cię zmusić? – Hemiona nie mogła się powstrzymać od tej złośliwej uwagi. Ubawiona biegiem rozmowy założyła nogę na nogę i od niechcenia zaczęła dziurawić słomką cytrusy z drinka. Draco przez chwilę nie mógł zebrać myśli. Wyglądała pięknie, taka rozluźniona i naturalna. Pojedyncze kosmyki uciekły z upięcia i teraz okalały jej lekko zarumienioną twarz, odsłonięte ramię pobudzało jego wyobraźnię, a wyeksponowane długie nogi zapierały mu dech. Musiał przełknąć ślinę, by przywołać się do porządku i wrócić do rzeczywistości. Tak bardzo jej pragnął w tej chwili.

- Mówiłem też coś o miłości jeśli nie słyszałaś.

- Ty? Chyba żartujesz, do tego trzeba mieć serce, Tobie brakuje tego organu. Nie masz też uczuć, z resztą, która idiotka chciałaby być z Tobą?

- Oj zdziwiłabyś się – sugestywnie oparł się o oparcie kanapy kładąc rękę na jej szczycie za plecami wniebowziętej Sylvie.

- No tak zapomniałam, że o poziomie inteligencji nic nie mówiłeś w swoich kryteriach. Zakładam, że im pustsza laska z pełniejszym biustem tym lepiej – prychnęła.

- Nie mówiłem też nic o wyglądzie. Ale to inny temat. Bo wbrew temu co o mnie myślisz nie chadzam do łóżka ze wszystkim co się rusza, tu też mam pewne wymagania.

- Jasne i pewnie ostatnia, z która byłeś to brzydka, biedna jak mysz kościelna szlama?

Draco nieoczekiwanie nie wiedział co ma odpowiedzieć. Nie chciał mieszać Sofie do tej słownej potyczki.

- Tak myślałam. Jednak nic się nie zmieniłeś Malfoy i nie ważne ile razy będziesz sobie powtarzać, że jest inaczej. To nie sprawi, że te słowa staną się prawdą.

- Nic o mnie nie wiesz.

- A ja myślę, że wiem nawet za dużo. Co więcej założę się, że jeśli już znajdziesz sobie jakąś żonę – zakreśliła palcami cudzysłów w powietrzu wypowiadając to słowo - to i tak przynajmniej raz ją zdradzisz.

- Nic z tych rzeczy – poczuł się jakby go uderzyła. Naprawdę ma o nim aż tak złą opinię? -  Nigdy nie zdradzę żony. Malfoy’owie się nie rozwodzą i nie zdradzają. Nie czytałaś o tym w tych swoich nieodłącznych książkach? Arystokratyczne rody zawsze składają przy ślubie przysięgi wieczyste. Dlatego ślub jest na całe życie, dosłownie. Ale nie bój się u Weasley’ów nie ma tego zwyczaju.

Pod pretekstem udania się do baru wstał jak najszybciej i odszedł nie odwracając się za siebie. Znów dał się wyprowadzić z równowagi, a przecież obiecał sobie, że będzie nad sobą panować. Poprosił barmana o dwa szybkie shoty i ruszył na parkiet. Znalezienie chętnej partnerki do tańca nigdy nie stanowiło dla niego problemu. Musiał szybko odwrócić myśli od Niej, zmieniał więc dziewczyny co piosenkę, aż zauważył, że tańczy nieopodal niego. Szalała w rytm zwariowanej piosenki potrząsając pośladkami i ramionami, śmiejąc się przy tym do rozpuku.

Tak bardzo chciał bawić się razem z nią, jednak wiedział, że to niemożliwe, jeszcze nie teraz. Ale czy będzie kiedyś taka w jego towarzystwie, czy będzie mógł kiedyś zobaczyć ją taką beztroską, czy nadejdzie kiedyś taki dzień, że będą mogli pozrzucać w końcu te wszystkie maski i być naprawdę sobą? Chciałby być tym kto wywoła uśmiech na jej twarzy, ale taki prawdziwy, szczery, nie ironiczny, sam chciałby śmiać się razem z nią. Czy ma na to szansę? Musi spróbować. Właściwie, to chyba nie ma już nic do stracenia.

Po kolejnych parkietowych szaleństwach zauważył, że siedzi sama przy ich stoliku. Musiała wypić już kilka drinków, bo oparła  głowę na ręce, bujając się spokojnie w rytm muzyki. Sam nie był zupełnie trzeźwy, dlatego zdobył się na odwagę i postanowił wykorzystać sytuację, by spróbować się do niej zbliżyć. Po drodze zamówił jeszcze dwa razy long island iced tea i siadając na kanapie postawił jeden przed dziewczyną. Hermiona zdziwiona podniosła głowę, kiwnęła nią dziękując za drinka, pakując od razu rurkę do ust.

- Może zakopiemy topór wojenny? W końcu spędzimy ze sobą trochę czasu, lepiej będzie jeśli nie będziemy się sobie rzucać do gardeł – przesunął się tak, by siedzieć na wprost dziewczyny. Mógł teraz dokładnie się jej przyjrzeć. Lekko przymknięte powieki, zaróżowione policzki, rozbrajający uśmiech na ustach. Był ciekaw ile już wypiła oraz jakie miała doświadczenie w tej dziedzinie. Najwidoczniej niewielkie. Powoli zaczął jej współczuć jutrzejszego poranka. I wtedy podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Przez moment świat się dla niego zatrzymał. Nie pamiętał kiedy, jeśli w ogóle, ostatnio tak się na niego patrzyła. Wyraźnie widział drobne nierówności tęczówek jej oczu, niczym rozkwitające kwiaty o ciemniejących u brzegów płatkach. Ciepła barwa czekolady roztapiała jego znieczulone serce i zalewała ciepłem całą jego duszę. Ile by dał by móc oglądać te oczy każdego dnia o poranku i by były ostatnim jego widokiem przed snem. Ile razy powtarzał sobie, że już nic nie czuje do tej dziewczyny, że łatwiej mu będzie ją ignorować lub wręcz wyśmiewać, tak jak to robił przez wszystkie lata szkoły. Jednak teraz kiedy siedzieli tu tak blisko siebie i patrzyli sobie w oczy, czuł, że zaczyna się rodzić w nim nadzieja, nadzieja na to co było do tej pory niemożliwe, nadzieja na lepsze jutro.

- Byłoby miło – przez chwilę był pewien, że Hermiona albo czytała w jego myślach albo powiedział to wszystko na głos, a ciepło w okolicy serca jakby przybrało na sile. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że zaproponował jej rozejm. Zgodziła się. Dobre i to.

- W końcu coś mi obiecałeś – Obiecał? Nie mógł sobie przypomnieć co to było takiego – Obiecałeś mi, że nie będę żałować. Więc nie schrzań tego Malfoy – i znów ten uśmiech, czy ona w ogóle panuje nad tym co mówi.

- Ja naprawdę nie jestem taki zły jak się mnie bliżej pozna. Musisz tylko dać mi szansę. Zobaczysz jeszcze zostaniemy przyjaciółmi – sam nie wierzył, że to powiedział. Jakimi przyjaciółmi do cholery?!

Dziewczyna chyba pomyślała o tym samym, bo tylko wybuchła śmiechem. Po czym wciąż się śmiejąc wyciągnęła rękę i zaczęła stukać go pierś wystawionym palcem.

- Wiesz co, Malfoy? Nie wierzę w ani jedno Twoje słowo, po prostu Ci nie ufam – zabrała rękę jakby uświadamiając sobie, że nie powinna go dotykać. By zająć czymś ręce, ponownie chwyciła szklankę i zaczęła bawić się rurką, niedopitego jeszcze drinka.

- Każdy dzień jest dobry, by coś zmienić. Zawsze możesz zacząć.

- Jak zasłużysz to kto wie. Zawsze trzeba mieć nadzieję – znów się zaśmiała, zaczęła zbierać swoje rzeczy i szykować się do wyjścia. Gdy zbyt szybko wstała, na moment straciła równowagę i przewróciłaby się gdyby nie szybka reakcja Dracona.

- Może Cię odprowadzę. Wiesz Granger, tak po przyjacielsku – zaśmiał się na widok jej zszokowanej miny. Zaraz się wyprostowała odpychając od siebie jego dłonie.

- Łapy przy sobie. Dam radę. Niech Cię o to głowa nie boli – obróciła się i już jej nie było. Zniknęła w tłumie bawiących się osób. Nawet nie zauważył, czy pożegnała się z tańczącymi znajomymi czy udała się prosto do drzwi wejściowych. Dalej siedział przy stoliku sam, zastanawiając się nad słowami dziewczyny. Czy z nią zawsze będzie już jeden krok w przód i dwa wstecz? Ale czy nie jest to pierwszy raz, gdy mógł postawić ten krok na przód? I nawet nie oberwał.

Szybko dopił swojego drinka i kręcąc z uśmiechem głową wstał, by dołączyć do ogólnej zabawy.