Sześć lat później
Delikatnie rozchylił powieki, po czym znów je zacisnął.
Przycisnął dłoń do czoła intensywnie mrugając, by przyzwyczaić wzrok do światła
dziennego, odganiając resztki snu. Potrzebował chwili by przypomnieć sobie
gdzie jest, a tańczące mu przed oczami mroczki nie uławiały sprawy. Przesunął
spojrzeniem po błękitnych ścianach i białej szafie z lustrem, zatrzymując się
na dłużej przy regale, na którym poustawiane w równe rządki stały zabawki jego
synka. Jeśli do tego dodać niskie łóżko, które daje złudzenie spania na
podłodze, nie mógł mieć więcej wątpliwości.
Przekręcił głowę w lewo przyglądając się śpiącemu
Scorpiusowi. Długa grzywka czarnych włosów opadała mu na czoło a z rozchylonych
warg wydobywało się ciche posapywanie oddechu. Jedną ręką przytulał do siebie
pluszowego smoka, a drugą wyrzucił gdzieś w górę zabierając ponad połowę
całkiem sporego łóżka.
Uśmiechnął się rozczulony słodkim widokiem śpiącego dziecka.
Delikatnie wyciągnął rękę by odgarnąć mu przyklejone do czoła włoski i
jednocześnie go nie obudzić. Przyglądał się przez chwilę jego spokojnej
twarzyczce o łagodnych dziecięcych rysach czując jak jego serce przepełnia
miłość. Kochał tego malca bezgranicznie i bezwarunkowo. Nie było co do tego
wątpliwości.
Podciągnął kołdrę na plecy synka i spojrzał w idealnie
pomalowany sufit. Pewnie powinien już wstawać, zwłaszcza że czekał go dziś
ważny dzień, ale nie mógł sobie odmówić spędzania jeszcze paru chwil
przytulonym do tego małego ciepłego ciałka. Ostatnio częściej spędzał noce w
tym pokoju niż w swojej małżeńskiej sypialni. Ale po co miał tam być sam?
Wtedy to poczuł. Ten niepokój przeszywający na wskroś jego
pierś niczym ostrze noża. Ten irracjonalny, niczym nieuzasadniony lęk mącący
myśli i utrudniający swobodny oddech, przeczucie, że wydarzy się coś bardzo
bardzo złego. Przetarł dłonią twarz kręcąc głową, jakby to miało pomóc odgonić
te ciarki błądzące po jego karku. Przełknął nawet ślinę, ale gorycz strachu nie
zniknęła.
Otworzył szybko oczy by jeszcze raz przyjrzeć się
Scorpiusowi, jednak on nadal spokojnie spał wpychając teraz rękę pod poduszkę i
zarzucając nogę na kołdrę. Nagle ciszę przezwało przytłumione buczenie jego
telefonu leżącego na podłodze po jego stronie. Był prawie pewien, że to Sofie
chce mu przypomnieć o dzisiejszym balu. Powoli odwrócił się w kierunku podłogi
po cichu licząc na to, że to ktoś inny. Jednak się nie mylił. Ze złością cisnął
telefon z powrotem na dywan i opadł na poduszkę. Wyjeżdża na trzy tygodnie i
jedyne co ma do powiedzenia to, jakiś kolejny głupi bal. Nawet słowem nie
wspomniała o czekającym na nią dziecku.
Już przeszło rok mieszkali w Paryżu, gdy jesienią wzięli
ślub, okrzyknięty we Francji największym wydarzeniem roku. Już wtedy Sofie
pracowała jako modelka wykorzystując doświadczenie, jakie zdobyła pracując dla
matki. Jednak po urodzeniu Scorpiusa, rok później, zdecydowała się założyć
własną agencję modelek. Niestety szybko przekonał się, że im bardziej rozwijała
się jej kariera, tym gorzej wiodło się ich rodzinie. Nie w sensie materialnym,
oczywiście. Finansowo byli ustawieni całkiem nieźle. Oni i pewnie ich dzieci i
wnuki. Jednak ciężko było tak do końca nazwać ich szczęśliwą rodziną. Nie gdy
jej ciągle nie było w domu, a swoją nieobecność starała się wynagrodzić dziecku
coraz to nowymi zabawkami, nauczycielami czy nianiami. Jakby czterolatkowi to
miało wystarczyć, by zapchać dziurę w sercu, którą wypełnić może tylko miłość
matki.
Przeklął cicho pod nosem unosząc się na łokciu, by złożyć na
dziecięcym czułku delikatny pocałunek. Jeszcze tylko złożył mu cichą obietnicę,
że będzie najlepszym ojcem jakiego można mieć i wyszedł z jego pokoju. Nie miał
zamiaru go budzić, choć wiedział jaką przykrość sprawia chłopcu pobudka w
pustym domu. Wiedział jednak, że jeśli teraz nie wyjdzie to już na pewno się
spóźni.
Wchodząc do jadalni minął w drzwiach Dominikę. Uśmiechnęła
się do niego szeroko, błyskając prostymi, białymi zębami, zaraz przygryzając
wargę i spuszczając wzrok. Zachichotała cicho rumieniąc się i pobiegła schodami
na górę. Pokręcił tylko głową siadając do stołu. Nie miał pojęcia skąd Sofie
brała te opiekunki, ale ta strasznie go irytowała. Nie mógł się czepić jej
wykształcenia czy troski z jaką opiekowała się Scorpiem. Pod tym względem była
bez zarzutu. Mówiła biegle trzema językami, a mały ją uwielbiał. Miał jednak nieodparte
wrażenie, że miała ochotę zając się nie tylko młodszym Malfoy’em.
Niedoczekanie.
Usiadł przy stole szybko wypijając filiżankę kawy i sięgając
po Paryski Telegram. Claude Trenet, najnowszy Minister Magii, dumnie prężył
pierś na pierwszej stronie gazety. Draco bardzo liczył na to, że to jego teść
Philippe dostanie tę posadę, chociaż zdawał sobie sprawę, że szanse są
niewielkie. W końcu miał bardzo dużo na głowie, będąc także mugolskim
premierem. Nikt nie dałby mu do sprawowania najwyższej posady w czarodziejskim
świecie. Sam nic nie wiedział o tym Trenecie. Zupełnie niespodziewanie pojawił
się on na scenie politycznej wypromowany przez ostatnie miesiące przez
poprzedniego Ministra. Nawet ojciec Sofie nie umiał o nim za dużo powiedzieć.
No cóż może dowie się więcej po zaprzysiężeniu, które miało mieć miejsce dziś o
ósmej rano.
Już miał otwierać gazetę na stronie piątej, gdzie znajdował
się wywiad z obecnym francuskim Ministrem Magii, gdy jego spojrzenie padło na
wiszący na ścianie zegar.
- O Merlinie – wyrwało mu się, gdy zrywał się od stołu,
łapiąc w locie swoją walizkę i trochę proszku fiuu. Już był spóźniony.
Gdy wyłonił się z kominka w atrium, wszyscy właśnie się
rozchodzili. Nie tracił jednak dobrej miny i jak gdyby przybył na czas i
wysłuchał całego przemówienia, skierował się w stronę swojego gabinetu. Dopiero
w windzie zauważył, że co niektórzy dziwnie mu się przyglądają. Czyżby ubrudził
się podczas pospiesznego śniadania? Nie miał jeszcze okazji przejrzeć się w
lustrze i sprawdzić. Jednak siadając do biurka zupełnie o tym zapomniał.
Był umówiony dziś na rozmowę z Victorem Lamiasem, swoim
szefem. Od lat wspinał się po szczeblach w Departamencie Międzynarodowej
Współpracy Czarodziejów i czuł się w tym bardzo dobrze. Został nawet osobistym
asystentem Lamaisa, co robiło z niego drugą osobę zaraz po dyrektorze. Jednak
stanowisko to zaczęło go trochę uwierać. Draco sądził, że wystraczająco długo
już tu pracował i doszedł na tyle wysoko, by móc ubiegać się o wyższe
stanowisko. Od lat marzył o posadzie Szefa
Biura Aurorów. Uważał, że to najwyższa pora by o nią powalczył. Zwłaszcza, że
wiedział, że Cabrel, obecny Szef, za miesiąc odchodził na emeryturę.
Nawet nie zauważył kiedy zaczęła zbliżać się jedenasta.
Zamknął ostatnią teczkę i odłożył pióro. Zapiął marynarkę i przeczesał palcami
włosy. Dziś wszystko się zmieni. Nie miał co do tego wątpliwości.
Wyszedł ze swojego gabinetu i
przeszedł przez salę pełną pracowników
departamentu. Przed drzwiami Victora, aż
się obejrzał przez ramię. Wydawało mu się czy rzeczywiście część osób odwracało
się za nim szepcząc między sobą? Chyba rzeczywiście powinien zobaczyć jak
wygląda. Pochylił się nad lśniąca plakietką na drzwiach Lamaisa, ale nie
zauważył nic niepokojącego. Uśmiechnął
się wzruszając ramionami.
- Cześć Vic – przywiał się siadając przed biurkiem
dyrektora.
- Draco.
- Może od razu przejdę do rzeczy. Wiem, że Cabrel odchodzi
i…
- Draco – Victor przetarł dłonią po brodzie prostując się na
swoim fotelu i opierając łokcie na biurku.
- Vic, nigdy nie ukrywałem, że…
- Draco!
Blondyn przerwał wpatrując się z przyjaciela, który właśnie
tarł dłonią po karku. Niczego już nie rozumiał. Dlaczego nie pozwalał mu on
dokończyć tego co miał do powiedzenia? Miliony możliwych wyjaśnień tej sytuacji
pierzchły z jego głowy zostawiając w niej całkowitą pustkę.
- Czy słyszałeś dzisiejsze przemówienie Treneta? – odezwał
się w końcu Victor, wprawiając blondyna w jeszcze większe osłupienie. Co nowy
Minister Magii miał z tym wszystkim wspólnego? Ciągle nic nie rozumiejąc
pokręcił tylko głową a siedzący naprzeciwko mężczyzna ciężko westchnął. – To
może chociaż czytałeś dzisiejszy Paryski Telegram?
- Nie zdążyłem, ale co to ma… - próbował zapytać, ale znów
nie dane mu było dokończyć.
- Czytaj – Victor rzucił gazetę na biurko, a Draco zaczął
niecierpliwie przerzucać strony. Miał zamiar przeczytać cały artykuł by
zrozumieć, co tu się w ogóle dzieje, ale nie było to konieczne. Szybko zamknął
gazetę, zmierzwił palcami włosy i znów spojrzał na swojego szefa.
- Ale jaki to ma związek ze mną? – udało mu się wycedzić
drżącym głosem. Bał się odpowiedzi, chociaż właściwie spodziewał się co może
zaraz usłyszeć. Krzyczące z artykułu wytłuszczone hasła nie bardzo pozostawiały
mu miejsce na wątpliwości. Przeszłość znów go dopadła. I to tu poza krajem, po
tylu latach.
- Nie chodzi o ciebie Draco. Przynajmniej nie tylko o
ciebie. Nikt się nie spodziewał, że Trenet to taki radykał. Przykro mi, ale nie
masz szans na żaden awans.
- Ale ja nigdy nie byłem śmierciożercą! – szok powoli
przeradzał się w gniew. Nie miał zamiaru tak łatwo odebrać sobie tego na co tak
długo pracował. Podwinął lewy rękaw, by pokazać nagie przedramię pozbawione
symbolu, którego kiedyś tak bardzo pragnął.
- To nie ma znaczenia. Twoja cała rodzina była z nimi
powiązana. Bardzo.
Więcej już nie słuchał. Po prostu wstał i wyszedł nie
zamykając nawet za sobą drzwi. Teraz zrozumiał te ukradkowe spojrzenia. Te
szepty cichnące na jego widok. Wszyscy już wiedzieli. Wiedzieli, że z osoby
wspinającej się po szczeblach kariery w ministerstwie, zmienił się właśnie w
kogoś, kto powinien się cieszyć, że od razu go nie zwolnili. Chociaż właściwie,
to nie był już taki pewny, czy to prędzej czy później nie nastąpi. I to dlaczego?
Dlatego, że ma popapraną rodzinę? Czy do końca życia będzie pokutował za
wszystkie swoje winy i nawet te nie należące do niego?
Nie wrócił już do swojego biura. Po co? Wyszedł z budynku i
wszedł do najbliższego parku. Usiadł na ławce próbując nie wybuchnąć ze
wściekłości. Starając się uspokoić przez chwilę obserwował małą dziewczynkę.
Zawzięcie rysowała ona kijkiem skomplikowane wzory na białej ziemi, a siedząca
nieopodal kobieta rzucała na nią od czasu do czasu spojrzenie znad gazety.
Uwielbiał Paryż. Kochał jego architekturę, atmosferę i
ludzi. Nie wierzył, by istniało piękniejsze miejsce na ziemi, mimo, że jego
serce zostało w kraju, w którym się urodził. Francuzi słynęli z otwartych
umysłów, tolerancji dla odmienności i promieniującego wręcz optymizmu. Zawsze
uśmiechnięci i przyjacielscy. Może dlatego, to właśnie tu czarodzieje byli tak
blisko asymilacji z mugolami. Może właśnie dlatego cieszyli się faktem
zacieśniania tej więzi. Może właśnie dlatego, przez te wszystkie lata nikogo
nie obchodziło kim był w dzieciństwie i czym zajmował się jego ojciec. Aż do
teraz.
Okazało się, że Claude Trenet był kiedyś takim
uśmiechniętym, pogodnym Francuzem. Jednak zdarzyło się coś co mu tę radość
odebrało. W młodości był bardzo zakochany w pochodzącej z Londynu dziewczynie.
Czarownicy mugolskiego pochodzenia. Reszty można łatwo się domyślić. Voldemort
ze swoją świtą siali w tamtych czasach takie spustoszenie, że nie sposób
zliczyć wszystkich ofiar jego działalności. Narzeczona Treneta była jedną z
nich. Dlatego nienawidził on teraz wszystkiego co miało chociaż minimalny
związek z poplecznikami Czarnego Pana.
Był skończony. Totalnie skończony, jeśli chodzi o jego
wymarzona pracę w ministerstwie i jeszcze nie wiedział w jak czarnej dupie był
z jakąkolwiek inną pracą. Przynajmniej dopóki nie zmieni się Minister Magii.
Wrócił do domu i ku swojemu zaskoczeniu zastał w nim swoją
żonę. Siedziała na kanapie w salonie pomagając Scorpiusowi rozpakować prezenty.
- Już wróciłaś? – zapytał podchodząc do żony i całując ją
krótko w usta. Usiadł obok niej błądząc dłonią po jej plecach tak jak lubiła.
- Stęskniłam się za moimi mężczyznami – uśmiechnęła się do
niego uważniej mu się przyglądając. – Jak poszła rozmowa z Viciem?
- Dziwie się, że w ogóle o niej pamiętasz. Jesteś taka zajęta.
- Ej, jeśli coś ci się nie udało to nie wyżywaj się na mnie.
– Gruba bruzda przecięła jej czoło a on zaczął się zastanawiać, czy ona
przypadkiem nie wiedziała o wszystkim wcześniej.
- Ty już wszystko wiesz, prawda? O Trenecie? - Oparł ręce na kolanach łapiąc się za dłonie
i ze wszystkich sił starając się nie stracić nad sobą panowania w obecności
syna.
- Chyba żartujesz. Przecież wiesz, że te sprawy mnie nie
interesują.
- Tak? A interesuje cię, że przez niego prawdopodobnie
stracę pracę w ministerstwie?
- To znajdziesz inną pracę albo założysz coś swojego. Możesz
robić co tylko chcesz. To chyba nie jest powód do takiej awantury?
- Słucham? Niby co innego miałbym robić? Zająć się prawem?
Przecież on mi nie pozwoli wykonywać zawodu!
- No i? Wielka mi rzecz. Draco mamy tyle pieniędzy, że i tak
nie musisz pracować – Sam nie wiedział co go bardziej wkurzyło, jej słowa, czy
to lekceważące kręcenie głową. Dlaczego ona tego nie rozumiała? Czemu po tylu
wspólnych latach miał wrażenie, że siedzi przed nim zupełnie obca mu osoba?
Nie chodziło o zarabianie pieniędzy. Po prostu chciał być
kimś, coś osiągnąć. Chciał sprawić by jego nazwisko kojarzyło się dobrze. Ale
teraz nie bardzo wiedział w jaki sposób miałby ten plan zrealizować.
- Nic nie rozumiesz. Wyjechałem z Anglii właśnie po to by
już nikt na mnie w ten sposób nie patrzył. Teraz równie dobrze mogę wrócić –
powiedział już spokojnie a Sofie otworzyła usta by coś odpowiedzieć, lecz zaraz
je zamknęła. Zobaczył to w jej oczach. Ten błysk niepokoju. Nie spodziewała się
tego, że może rozważać powrót do kraju. Nie rozumiała ile dla niego znaczyła ta
wolność, którą właśnie stracił. Brała go za pewnik i teraz przestraszyła się,
że może mówić poważnie. – Chodź Scorp, pobawimy się w twoim pokoju.
- Pamiętaj o balu – usłyszał jeszcze, gdy wspinali się po
schodach na piętro.
***
Jeszcze zanim otworzyła oczy poczuła
ciepły oddech na dekolcie i małą rączkę obejmującą jej szyję. Uwielbiała tę
bliskość. Położyła dłoń na pleckach córeczki, by tulić ją do siebie jeszcze
mocniej. Nie wierzyła, że może istnieć silniejsze uczucie niż miłość do
własnego dziecka. Uśmiechnęła się całując delikatnie małą główkę. Rona już nie
było. Jak zwykle wstał wcześniej by zająć się swoim sprawami, mimo że była dopiero niedziela.
Ostrożnie wysunęła się z objęć Rose i podeszła do szafy
wybrać im ubrania na dzisiejszy dzień. Zwykle nie przywiązywała zbyt wielkiej
wagi do ubioru, ale dziś wybierali się do rodziców Rona na obiad i nie chciała
im dać kolejnego powodu do wytykania jej błędów. To zadziwiające, że wcześniej
nie zauważyła ich tendencji do czepiania się o każdą drobnostkę. Wszystko na
dobre zaczęło się wraz z narodzinami Rose. Od tamtej pory każda jej decyzja
dotycząca dziecka była dotkliwie krytykowana i wytkana przez jej teściów. Źle
ubierała córkę, karmiła niewłaściwymi produktami, poświęcała zbyt dużo uwagi i
uważała na każdy jej ruch. Ile razy od nich słyszała, że nie zapobiegnie
wszystkim nieszczęściom, więc powinna zostawić małą w spokoju i pozwolić jej
nabić sobie tyle guzów ile tylko da radę. Hermiona nie podzielała jednak ich
sposobu myślenia. Może to cecha, którą się nabywa wraz z porodem, ale była
gryfonka nagle zaczęła zauważać multum niebezpieczeństw czyhających na jej
jedyne dziecko i nie była by sobą gdyby pozwoliłaby, by jej dziecku coś się
stało.
Najgorsze było jednak to, że swój ciągły krytycyzm
przenosili także na dziecko. Ciągle coś im się nie podobało, ciągle porównywali
Rose do dzieci Charliego, Percy’ego, George’a albo Ginny. Za późno zaczęła
chodzić, mówić, nawet włosy za długo nie chciały jej rosnąć.
Zdenerwowała się na samo wspomnienie, pewna, że dzisiejszy
dzień wcale nie będzie inny. Nienawidziła tego, że po powrocie do pracy nie
mogła zostawiać córki u swoich rodziców. Oni jednak pracowali, więc zostawali
jej tylko rodzice Rona. To ostatnie pół roku to był dla niej istny koszmar.
Zupełnie inaczej by było, gdyby miała jakiekolwiek wsparcie w mężu. Ten jednak
nie widział żadnego problemu.
- Za ciepło ją ubierasz - to pierwsze co usłyszała od pani
Weasley, gdy w końcu przekroczyli próg Nory.
Cała się spięła czując jak zaczyna się w niej gotować krew.
Już przygotowywała się na odparcie ataku, ale najpierw odetchnęła głęboko dwa
razy by nie powiedzieć kilku niepotrzebnych słów.
- Adekwatnie do pogody - odpowiedziała, zakładając dziecku
kapcie i zachęcając do wspólnej zabawy z kuzynami. Zmusiła się do uśmiechu
odkładając ubranka Rose i siadając przy stole w kuchni.
- Trochę chłodu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Zaufaj mi,
wychowałam siódemkę dzieci, więc wiem na ten temat trochę więcej niż ty. Rozłożysz
talerze? – rzuciła przez ramię mieszając w garnku i jednocześnie zaglądając do
piekarnika. Na pozostałych palnikach podskakiwały jeszcze dwa inne garnki i
patelnia. Jak zwykle jedzenia było mnóstwo, ale też chętnych na obiad nie
brakowało. Dziś zawitali także państwo Potterowie z synkami oraz George z Angeliną i dziećmi.
Jakim cudem oni wszyscy się tu pomieszczą? Hermiona odwróciła się i sięgając do
szafki odliczyła dwanaście talerzy. – Będzie kurczak w miodzie.
- Miodzie? – Hermiona nienawidziła miodu i była pewna, że
mama Rona doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
- Nic dziwnego, że Rose nie jada niczego zdrowego, skoro
matka niczego dobrego nie lubi – prychnęła oburzona.
Dla Hermiony to była kropla przepełniająca czarę. Wstała i
łapiąc po drodze swój płaszcz wyszła z kuchni. Na tarasie było jeszcze chłodno,
zważywszy, że dopiero zaczynała się wiosna. Opatuliła się mocniej płaszczem i
usiadła bez sił na drewnianym krześle. Nie przywykła, by ktoś był wobec niej
taki okrutny. Już dawno nie czuła się tak mała i nic nie znacząca, a do tego
zwyczajnie głupia. Czy ta kobieta, nawet jeśli jest mamą jej męża i babcią
Rose, musi ją ciągle tak strofować? Więcej tego nie zniesie. Nie pozwoli by co
dzień jej dziecko spędzało z nią pół dnia ustawiane do pionu i karcone za każde
wyimaginowane przewinienie. Ona na to nie pozwoli. Choćby sama miała
zrezygnować z pracy. Rose ma dopiero dwa lata a już musi mierzyć się z
dobiegającą zewsząd krytyką.
Zaskrzypiały drzwi wejściowe i po chwili stanął obok niej
uśmiechnięty młody mężczyzna.
- Wszystko w porządku?
- Harry ja tego dłużej nie wytrzymam. – Ukryła twarz w
dłoniach, czując, że zaraz na dobre się rozklei. Na domiar złego nie miała się
nawet komu poskarżyć. Nie mogła wszystkiego powiedzieć rodzicom, by się nie
martwili, Ginny odpadała, bo to przecież jej mama. Zostawał tylko jej stary
przyjaciel. – Czy ona musi się mnie tak ciągle czepiać?
Harry usiadł obok i pocieszająco pogłaskał ją po ramieniu.
- Nam bardzo pomaga. Wiesz, że my nie mamy wyboru. Mnie
ciągle nie ma a Ginny sama nie poradziła by sobie z tą dwójką zwłaszcza, w jej
stanie. Cieszę się tym co mam i staram się zbyt nie wtrącać. Ale ty coś
wymyślisz. Jestem tego pewien.
- Nie chcę rezygnować z pracy, ale nie widzę innego wyjścia.
Nie zniosę tego dzień w dzień. Żadna praca nie jest tego warta.
- Może porozmawiaj z Ronem. On nie pozwoli byś tak się
czuła. To musi być wspólna decyzja. Może powiedziałby Molly, by bardziej
myślała nad tym co mówi i w jaki sposób. Ona ma dobre intencje, może nie umie
tego inaczej przekazać.
Podniosła głowę uśmiechając się blado do przyjaciela. Czuła
się winna, że stawiała go w takiej sytuacji. Wiedziała ile on zawdzięcza swojej
teściowej. Sam nie ma żadnej swojej rodziny i to u Weasley’ów znalazł wszystko
to czego mu brakowało. Przyjęli go do swojego domu jak rodzone dziecko. Nie
mogła oczekiwać, że będzie spiskować za ich plecami. Nie rozwiązywało to jednak
jej problemu. Nie odpowiadało na pytanie czemu to ona została napiętnowana jako
ta, którą trzeba na każdym kroku pouczać. Nie była przyzwyczajona do czegoś
takiego. Wręcz przeciwnie, zawsze była tą najmądrzejszą w pomieszczeniu, tą
która poucza innych. Czyżby los z niej zakpił pokazując jej jak to jest być
traktowanym z góry? Co za ironia losu. Mimo wszystko jej pierś i umysł
rozpierało poczucie niesprawiedliwości. Może i była przemądrzała, ale kierowała
nią wiara, że ma rację. Nie mogła jednak powiedzieć, że na jakimkolwiek
poziomie uważa krytykę pani Weasley za zasadną i usprawiedliwioną. Dla niej były to wręcz
bzdury. Ona była matką, więc o ile nie zapyta o opinię żadna poza jej własną
nie powinna się liczyć. Dodatkowo nie miała zamiaru pozwolić by zamiłowanie jej
teściów do kształtowania rzeczywistości obejmowało także ciągłą krytykę jej
dziecka. Ten mały człowiek ma dorastać w przekonaniu, że jest kochany, piękny i
dobry. Nie musi już teraz mierzyć się z brutalnym światem, zwłaszcza za sprawą
swoich dziadków.
- Masz rację. Porozmawiam z Ronem. – Uścisnęła jego dłoń
czerpiąc chociaż odrobinę otuchy z tego prostego gestu. Szczerze mówiąc nie
wierzyła, że rozmowa z mężem coś pomoże. Była prawie pewna, że kolejny raz
wyśmieje jej obawy, a w niej umrze kolejna cząstka niegdyś tak zakochanego w
nim serca.
Zacisnęła mocno zęby i z silnym postanowieniem, że będzie
ignorować wszystkie zaczepki stanęła przed drzwiami do kuchni. Westchnęła
jeszcze głęboko wyrzucając z głowy negatywne emocje. Już sięgnęła do klamki,
gdy usłyszała dźwięk nadchodzącej wiadomości ze swojego telefonu. Niewiele
myśląc sięgnęła do kieszeni uśmiechając się szeroko. Jedna pozytywna wiadomość,
a wiele łatwiej będzie jej dziś przez to przebrnąć. Pchnęła drzwi i przechodząc
bez słowa przez kuchnię ruszyła na poszukiwania swojej córki.
***
Odłożyła śpiące dziecko do łóżeczka. Stała przez chwilę
opierając się o drewnianą barierkę nie mogąc oderwać oczu od pochłoniętej snem
małej buzi. Była taka słodka, że resztą sił powstrzymywała się, by znów się nie
pochylić i jeszcze raz nie pocałować pulchnego policzka. Uśmiechnęła się na
myśl, że i tak jeszcze tej nocy mała przydrepcze do jej łózka by wtulić się w
kochające ramiona mamy.
Przygasiła światło i po cichu zamknęła za sobą drzwi
sypialni. Wiedziała, że czeka ją jeszcze rozmowa z Ronem. Nie ma co tego
odkładać. To od niej zależy przebieg jej jutrzejszej rozmowy z szefem.
Ron jak zwykle siedział przy swoim biurku zakopany w akta
przyniesione z pracy. Pochłaniały one większość jego czasu wolnego, więc nie
było to dla niej specjalne zaskoczenie. Starał się o posadę zastępcy szefa
biura aurorów, którym niedawno został mianowany Harry. Nie wtrącała się do ich
pracy, ale podejrzewała, że Potter i tak prędzej czy później awansuje swojego
przyjaciela, niezależnie od tego czy będzie się nadawać na to stanowisko. Dawno
jednak minęli etap, w którym dzielili by się ze sobą swoimi myślami i spostrzeżeniami.
Właściwie niewiele ze sobą w ogóle rozmawiali.
- Ron, masz chwilę? – zapytała podchodząc do niego i
siadając na krawędzi biurka. Odłożył papiery i odwrócił się do niej łapiąc ją
za kolano i podążając dłonią aż do jej biodra. Nie zareagowała.
- Jasne. Co jest?
- Dłużej tak nie mogę. Mam dość tego jak twoi rodzice
traktują mnie i Rose.
- Jak cię traktują? Nie rozumiem, co masz na myśli?
- Nie rozumiesz? Ciągle się mnie czepiają, wszystko robię
źle. Ale nawet mniejsza z tym. Wmawiają Rose, że jest niegrzeczna, leniwa i nie
wiadomo co jeszcze. Nie mam zamiaru na to pozwalać. – Teraz już nad sobą nie
panowała. On naprawdę nie widział żadnego problemu? Czy on funkcjonował w innej
rzeczywistości?
- Chyba trochę przesadzasz. Na pewno nikogo nie krytykują. Oni
tylko radzą ci co robić. Wychowali siódemkę dzieci, więc mogłabyś ich posłuchać
i wiele się od nich nauczyć, a nie jeszcze strzelać fochy.
Otworzyła szeroko usta pewna, że się przesłyszała. On nie
powiedział przed chwilą tego co wydawało jej się, że powiedział. Prawda? To
przecież nie możliwe.
- Uczyć? A... Ty… Jeśli to jest wszystko co masz na ten
temat do powiedzenia, to nie mamy o czym rozmawiać. – Wściekła zepchnęła jego
rękę wciąż leżącą na jej udzie i ruszyła w kierunku drzwi. Po kilku krokach
jednak nie wytrzymała i odwróciła się z powrotem do niego.
- To jest moje dziecko i nie pozwolę nikomu NIKOMU tak jej
traktować i będę jej bronić sama jeśli ty nie masz takiego zamiaru. A jeśli
chodzi o rozstawianie mnie po kątach – palec wskazujący wycelowany do tej pory
w jej męża skierowała teraz we własną pierś – nie jestem ze stali i wiecznie
nie będę tego znosić, kiedyś w końcu odpowiem w sposób, którego wszyscy
wolelibyśmy uniknąć. Więc dobrze ci radzę ogarnij się i zastanów po czyjej
jesteś stronie.
Gdy wychodziła z pokoju czuła, że cała drży. Nie wiedziała
czy to od rozsadzających ją emocji czy przeraźliwego zimna jakie poczuła w
okolicy serca. Weszła do łazienki zamykając za sobą drzwi na zamek i opierając
się o umywalkę.
Co się z nią działo? Zawsze pewna siebie, odważna,
przebojowa stała się cieniem samej siebie. Nigdy nie powiedziałaby, że między
nimi może się potoczyć wszystko aż tak źle. Była w nim zakochana przez połowę
swojego życia, a teraz prawie pięć lat po ślubie zastanawia się czy jeszcze
cokolwiek ich łączy. Cokolwiek poza dzieckiem. Czy coś jeszcze do niego czuje?
Uwielbiała go jako człowieka, jako przyjaciela, ale jako męża? Miewają naprawdę
świetne chwile, ale to nie zmienia faktu, że chyba nigdy wcześniej nie czuła
się taka zdołowana i samotna. Nie był jej partnerem nie wspierał jej. Pojawiał
się czasem przy niej udając, że wszystko jest w porządku, tuląc ją i całując,
jednak nie było w tym wszystkim uczucia. Nie było żaru, żar zniknął już dużo
wcześniej. Czy to proza życia wypaliła ich miłość a może nigdy nie byli sobie
pisani? Nie wiedziała tego, jednak czuła, że ten związek już dawno przestał być
tym czego chciała dla siebie, czego oczekiwała od życia, od małżeństwa. I mogła
sobie tłumaczyć aż do utraty tchu, że w każdym związku są kryzysy i wypala się
namiętność, ale to wszystko waliło się niczym domek z kart, gdy parzyła na
Ginny i Harry’ego. Wciąż zakochani i wpatrzeni w siebie jak nastolatkowie,
mimo, że spodziewali się właśnie swojego trzeciego dziecka. Na sam ich widok
człowieka dusiła zazdrość. Czy ona nie zasłużyła na to by być naprawdę
szczęśliwą? Nie zasłużyła na związek oparty na miłości i zrozumieniu,
partnerstwie i zwykłej ludzkiej życzliwości? Ona i Ron żyli ze sobą ale czy
żyli razem? Nie, już dawno nie.
Zanurzyła dłonie pod strumieniem ciepłej wody i obmyła nią
twarz. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze śledząc spojrzeniem spływające po
jej policzkach łzy wymieszane z wodą. Czuła się taka żałosna. Czy to wszystko
co los miał jej do zaoferowania? Na dodatek pewnie będzie musiała zwolnić się z
pracy. Całe szczęście, że jej mama zgodziła się zając jutro Rose.
Przytuliła głowę do poduszki otulając się miękką kołdrą, ale
sen nie nadchodził. W takich chwilach, gdy wydawało jej się, że noc nie mogłaby
być już czarniejsza jej myśli błądziły zwykle w jednym tylko kierunku. Draco.
Tak bardzo było jej żal, że nie zachowała się inaczej te sześć lat temu. Czemu
musiała być aż takim cholernym tchórzem? Teraz było jednak już za późno by
cokolwiek zmienić. Przez te kilka lat widzieli się tylko raz, na weselu Ginny i
Harry’ego. Do tej pory nie może przestać się śmiać na wspomnienie jego miny,
gdy zobaczył, że Ginny jest w zaawansowanej ciąży. Pewnie bał się, że urodzi
podczas uroczystości. Nie zamienili wtedy jednak ze sobą więcej niż kilku słów.
Cóż, rozumiała, że jego zraniona duma nie pozwalała mu zapomnieć jak go
potraktowała po tym jak otworzył przed nią serce. Ona sama za bardzo się
wstydziła by wykonać pierwszy krok. Z resztą było już za późno. Kilka miesięcy
później oboje byli już po ślubie z kimś innym, mieszkali w różnych krajach i prowadzili
zupełnie różne życia. Nie znaczyło to jednak, że w długie bezsenne noce nie
zastanawiała się jakby to było, gdyby z tego balu wyszła z młodym Malfoy’em.
Dzisiaj także zasypiając miała przed oczami jego błękitne oczy a na skórze
czuła cień jego pocałunków.
***
Następnego dnia nie mogła skupić się na pracy. Wiedziała, że
nie może dłużej odkładać rozmowy ze swoim przełożonym. Jeszcze zanim urodziła
Rose awansowała na prawą rękę Szefa Międzynarodowego Urzędu Prawa Czarodziejów
Wilsona Livingstone’a, jednak nie była to jej praca marzeń. Zawsze chciała
dostać się do Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Czuła, że
to właśnie tam mogłaby w pełni rozwinąć skrzydła. Departament ten cieszył się
większym prestiżem, a także stanowił większe wyzwanie dla swoich pracowników.
Będzie jednak musiał na nią jeszcze poczekać.
Z duszą na ramieniu wchodziła do gabinetu Livingstone’a, nic
nie mogło jej jedna przygotować na to co nastąpiło po przekroczeniu jego progu.
- Ah Hermiona, właśnie o tobie rozmawialiśmy. – Przy biurku
Wilsona siedział szczupły, wysoki mężczyzna o włosach przyprószonych siwizną, w
którym od razu rozpoznała Andrewsa. Uprzejmie podała mężczyźnie dłoń i usiadła
na ostatnim wolnym fotelu obok niego.
- John od dobrej godziny próbuje mi ciebie podkraść. –
Zaśmiał się naciągając marynarkę na swoim okazałym brzuchu. – I chyba mu się w
końcu udało mnie przekupić, ale ostateczna decyzja należy do ciebie.
- Ja… Ale… Słucham? – Nie wiedziała czy byłaby bardziej
skołowana gdyby nagle oświadczył, że rzuca pracę i od dziś będzie zajmować się
ogrodnictwem. Przyszła by prosić o urlop wychowawczy a tu dostaje… No właśnie,
nikt jej jeszcze nie powiedział co tak naprawdę jej proponują.
- Chciałbym by została pani moim zastępcą na dwa najbliższe
miesiące. – wyjaśnił staruszek, a ona tylko zmarszczyła brwi. Dwa miesiące?
- Przecież za dwa miesiące…
- Idę na emeryturę. Zgadza się. Ale z tego co mówi Wilson
dwa miesiące pani wystarczą na przejęcie moich obowiązków. Chciałbym by mnie
pani zastąpiła.
Czy to jakiś żart? Czy los był naprawdę aż tak złośliwy?
Dostaje w końcu swoją wymarzoną pracę i musi z niej zrezygnować?
- Dziękuję. Nic bardziej by mnie nie uszczęśliwiło, jednak
ja nie wiem czy obecnie będę w stanie to pogodzić z wychowywaniem dziecka. Wiem
jak odpowiedzialne jest to stanowisko.
- Nie musisz teraz podejmować decyzji, ale wiedz, że tak
łatwo nie odpuszczę. Myślę, że ministerstwo dawno nie miało już w swoich
szeregach tak cennego pracownika. Jestem gotów pójść na wiele ustępstw.
- Ja…
- Proszę to dobrze przemyśleć – wstał i podał jej dłoń, po
czym kiwnął WIlsonowi i wyszedł zostawiając ją w całkowitym szoku.
Jak w transie wyszła z ministerstwa nawet nie starając się
nadążyć za gonitwą myśl w swojej głowie. Jeszcze dwie przecznice i dotrze na
ulicę Pokątna a stamtąd prosto do domu rodziców, by odebrać od nich Rose.
Starała się skupić na wyznaczonym sobie celu, jednak nie potrafiła przestać
myśleć o tym co usłyszała w gabinecie Livingstone’a. A przede wszystkim starała
się wymyślić jakiś sposób by mogła przyjąć jego nieprawdopodobną propozycję,
jednocześnie nie będąc zmuszoną by zostawiać córki w Norze. Przynajmniej do
czasu, gdy Rose nie skończy jedenastu lat.
- Hermiona? – Zdążyła zrobić kolejne dwa kroki zanim dotarło
do niej, że ktoś wypowiedział jej imię. Obejrzała się szybko za siebie,
odnajdując oczami osobę, której nie widziała od wielu lat. Wysoka blondynka
stojąca po drugiej stronie ulicy zmierzała teraz prosto w jej stronę.
- Pani Malfoy – ukłoniła się lekko wpatrując się w uśmiech
wstępujący na twarz kobiety. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale walczyły w
niej teraz dwa sprzeczne uczucia. Z jednej strony chciała uciec gdzie pierz
rośnie z drugiej stała rozedrgana z mocno bijącym sercem i uprzejmym uśmiechem
na ustach. Jak to możliwe, że tak się denerwowała na myśl o rozmowie z jego
matką?
- Co słychać Skarbie? Dawno cię nie widziałam.
- Wszystko w porządku. Właśnie idę po swoją córeczkę. –
Machnęła ręką wskazując gdzieś za siebie, skrępowana uważnym spojrzeniem
Narcyzy.
- Masz córeczkę? Ile ma lat?
- Dwa latka.
- Och to taki cudowny wiek. Jeszcze są wtedy takie słodkie i
nie pyskują. Draco ma synka. Ma cztery lata i zaczyna pokazywać na co go stać –
zaśmiała się zapewne na wspomnienie swojego wnuka, a Hermiona poczuła, że lekko
drżą jej dłonie. Czuła się dziwnie, jakby dowiadując się czegoś o życiu Draco
wykradała jego tajemnice. Każde słowo Narcyzy jednocześnie ją cieszyło jak i
sprawiało ból. A może po prostu żałowała że nie jest już częścią jego historii?
- Naprawdę? Pewnie cały tatuś. A co u Draco? – spytała
przegrywając walkę z własna ciekawością. Nie wiadomo, kiedy znów będzie mieć
okazję by dowidzieć się o nim chociaż kilku słów. Niczym narkoman na głodzie
chłonęła każdą nową informację, chociaż wiedziała, jak drogo będzie ją to
później kosztować. Ile nocy nie prześpi roztrząsając każdy najmniejszy
szczegół.
- Szczerze mówiąc nie najlepiej. Całkiem załamała go ta
sprawa z Trenetem. Pewnie słyszałaś? - Oczywiście, że słyszała. Ale czy
wypadało jej się do tego przyznać? Na szczęście Narcyza nie czekała na jej
odpowiedź. – Znasz go, wiesz jaki jest
dumny. Zawsze był. Myśli nad wyjazdem z Francji. Poza tym ta Sofie… Och
rozgadałam się a ty się spieszysz. Ucałuj córeczkę ode mnie.
- Oczywiście. I proszę pozdrowić ode mnie Draco.–
Odpowiedziała szybko, a pani Malfoy ujęła jej dłoń w swoją przytrzymując ją na
moment. Spojrzała jej jeszcze prosto w oczy jakby chciała jej coś w ten sposób
przekazać, po czym kiwnęła lekko głową i odeszła w swoją stronę.
Hermiona zamrugała kilka razy próbując odzyskać równowagę po
tym niespodziewanym spotkaniu. Co za dziwny dzień. Ruszyła przed siebie
starając się wrócić myślami do swojego problemu z pracą, ale w jej głowie
ciągle wracały słowa blondynki. Czy to możliwe by Draco wrócił do Londynu?
Rozważa wyjazd z Francji, ale to nie znaczy przecież wcale, że wybierze Anglię.
W końcu żaden z powodów, przez które wyjechał nie stracił na ważności. Ale
gdyby…
W jej głowie zaczął formować się pewien plan. Plan co prawda
szalony i zapewne zupełnie nieprawdopodobny, ale w jakiś sposób rozwiązywałby
wiele jej problemów. Nie chciała się długo zastanawiać nad jego konsekwencjami.
Nie miała zamiaru dłużej myśleć o wszystkich w koło zostawiając siebie na
szarym końcu. I tak nic dobrego jej z tego nie przychodziło. Pora by nauczyła
się być egoistą. By była w końcu szczęśliwa. W ten czy inny sposób. Życie jest
za krótkie.
Sięgnęła po telefon zanim zdążyła się rozmyślić. Nie było
sensu bardziej precyzować tego planu, jeżeli główny jego punkt nie będzie mógł
być zrealizowany. Najprościej będzie od razu się o tym przekonać. Drżącymi
rękami odblokowała telefon i wyszukała numer, którego nie używała od sześciu
lat. Właściwie nie miała nawet pewności, że jest on ciągle aktualny.
Zatrzymała palec nad zieloną słuchaweczką dając sobie chwilę
na zebrane w sobie odwagi. Wciągnęła mocno powietrze do płuc i powoli je
wypuściła. Nic się nie dzieje bez przyczyny a ten dzień był już i tak
nieprawdopodobny.
Wcisnęła przycisk i przyłożyła telefon do ucha drżąc na
całym ciele. Mocno bijące serce dudniło jej w piersi, gdy czekała aż usłyszy
głos po drugiej stronie.
- Hermiona? – Na dźwięk jego głosu świat się dla niej
zatrzymał a do oczu napłynęły łzy.
- Cześć Draco.
Jupi! Czekałam z niecierpliwością :D
OdpowiedzUsuńOd początku nie przepadałam za Sofi, a Ron ma wszystko w nosie..
Szkoda, że Hermiona i Draco mają dzieci z kimś innym.
Ale! Ostatni fargment rozdziału - od razu uśmiech na twarzy :D
Czekam na kolejny :)
Dużo weny! :*
Dzięki! Ja mam uśmiech na twarzy jak czytam takie miłe komentarze ;)
UsuńNie wiem czemu, ale jakoś bardziej się stresuję tą drugą częścią. Bardzo mi zależy.
A dzieci? - chyba po prostu chciałam im wszystko jeszcze bardziej utrudnić :P
Mam nadzieję, że nie zawiodę dalszym ciągiem.
Przygarnę każdą ilość pozytywnych fluidów ;)
Pozdrawiam
#MagiczneSmakołyki, #Pieprzne Diabełki
OdpowiedzUsuńHej ;),
Przyznam szczerze, że opowiadanie przeczytałam już jakiś czas temu, ale zapomniałam o skomentowaniu! Mój błąd, za który przepraszam, postaram się pod koniec tego tygodnia ładnie odnieść się do każdego rozdziału. Pozwól jednak, że teraz zostawię taki jeden ogólny komentarz, co do całego opowiadania i mojego wrażenia, a do reszty odniosę się właśnie pod koniec tygodnia ;).
Na samym początku zacznę od czegoś, na co zawsze zwracam ogromną uwagę na blogach, a mianowicie szatę graficzną :D. Bardzo ładna, minimalistyczna i co najważniejsze przejrzysta – to, co uwielbiam ;D! Niestety, ubolewam nad tym, ze opowiadanie ma angielski tytuł… Nie przepadam za tym, ale to są moje osobiste preferencje ;).
Jeśli chodzi o sam prolog to przyznaję, że mnie nie oczarował, ani nie zachwycił. Wydał mi się naprawdę banalny, taki, jaki pojawił się już w wielu, wielu fanfiction. Nie lubię takich początków, bo nie są one zbyt intrygujące, ani nie zostawiają niedosytu. Mimo to byłam pozytywnie nastawiona na to opowiadanie ;)!
I powiem Ci, że się nie zawiodłam ;). Mimo że prolog nie zachwycał, to reszta już owszem ;). Przede wszystkim pomysł – pierwsze rozdziały czytałam z ogromnym uśmiechem, bo pojawiło się u Ciebie dużo tego, co jest mi najbardziej drogie: Paryż i prawo! W ogóle wiedziałam już po samym szablonie, że to może być opowiadanie celnie trafiające w mój gust! :D
Jeśli chodzi o postaci i rozwój akcji: wszystko toczy się spokojnie, nie jest jakoś drastycznie szybko, można nadążać za wydarzeniami i mieć pełną świadomość tego, co się dzieje. Widać u Ciebie – w Twoim stylu pisania – duże postępy. Porównując pierwsze rozdziały, a te ostatnie to postęp jest naprawdę ogromny! Za równo w opisach miejsc, uczuć, itp., jak i w dialogach. Zdecydowanie te w tych ostatnich rozdziałach zdają się być bardziej realne i rzeczywiste niżeli te z początkowych rozdziałów, które wiele razy wydawały mi się wymuszone i sztuczne.
Twoje postaci są interesujące, to ludzie z krwi i kości, którzy czują, popełniają błędy i nie są idealnymi kukiełkami w rękach autora. To również jest ogromnym plusem ;D.
Opowiadanie mi się podoba i obiecuję, że do końca tego tygodnia wszystkie rozdziały zostaną przeze mnie skomentowane. Wybacz, że nie robię tego teraz, ale szczerze mówiąc byłam święcie przekonana, że mam czas na skomentowanie do 22 października! No, ale okazuje się, że nie ;).
Także oczekuj kilkunastu komentarzy ode mnie w ciągu paru najbliższych dni ;).
Pozdrawiam serdecznie,
Charlotte Petrova
Na bloga trafiłam dzięki Akcji komentatorskiej „Magiczne Smakołyki”. Więcej szczegółów TUTAJ!
Hej. Dziękuję, że chciało Ci się napisać taki długaśny komentarz 😊
UsuńAch, Paryż. To moje ukochane miasto. Chyba najpiękniejsze na świecie. Byłam tam już kilka razy i pewnie nie raz jeszcze tam wrócę.
Cieszę się, że podoba Ci się szablon. Chyba tygodniami wyszukiwałam takiego, który w pełni spełni moje oczekiwania :D
Jeśli chodzi o ten angielski tytuł… No mój błąd żółtodzioba. Tak naprawdę to jak zakładałam bloga to wpisałam pierwsze co mi przyszło do głowy, dopiero później orientując się, że powinnam tam dać tytuł opowiadania. Jednak było już za późno. I tak zostało Follow your dreams.
Prolog – gdy 3 lata temu zaczynałam to pisać, nie natrafiłam wcześniej na taki początek. Od tamtego czasu czytam niewiele fanficów, więc nawet nie byłam tego świadoma. I naprawdę uważasz, że mój styl pisania jest teraz lepszy? Miałam wręcz przeciwne wrażenie. Może po prostu ciężko mi się rozpisać po tak długiej przerwie. Chociaż to opowiadanie to i tak dosłownie pierwsza rzecz, którą piszę od czasów matury z języka polskiego sto lat temu. No może nie sto, ale pisałam jeszcze starą maturę, jeśli to coś komuś mówi :O I pewnie nikt kto mnie zna nie uwierzyłby, że mogłabym napisać choćby miniaturkę. Dlatego czuję się tak mile połechtana, stwierdzeniem, że się rozwijam i robię postępy. Wow. Bałam się raczej, że ktoś powie „przestań w końcu zaśmiecać blogosferę tymi wypocinami” :D Z niektórych fragmentów jestem bardzo dumna i często do nich wracam, a kilka mnie samą załamuje. Ale zawsze staram się by wydarzenia i postaci były realne. Właśnie na tym najbardziej mi zależało.
Skomentujesz wszystkie rozdziały? Jej, mogłaś mnie nie ostrzegać. Już zaczynam obgryzać paznokcie z nerwów :P
Bardzo się cieszę, że opowiadanie Ci się spodobało.
Jeszcze raz dziękuję za komentarz.
Pozdrawiam
Nicci
Hej! Szczerze powiedziawszy po pierwszej części byłam taka zła na Ciebie,że powiedziałam sobie; "nie będę czytać drugiej". No bo jak Ty mogłaś tak postąpić w ostatnim rozdziale?! Draco i Hermiona mieli żyć długo i szczęśliwie- razem! :D No ale... Gdy przyszło do mnie powiadomienie na wattpadzie, to niestety pokusa była zbyt duża i weszłam, żeby przeczytać TYLKO początek. No i nawet nie zauważyłam kiedy byłam na końcu, głodna ciągu dalszego! Co Ty ze mną robisz? :D :D :D
OdpowiedzUsuńA więc teraz już nic nie postanawiam i cierpliwie (lub nie) czekam na następną część.
Jej,jak ja nie lubię tej Sofie, od samego początku! W ogóle nie wspiera Draco! A ten Ron! Tragedia,choć spodziewałam się tego po nim. Niespodzianką była dla mnie Molly, bo to taka złota kobieta, ale mimo, że bardzo ją lubię to potrafię sobie wyobrazić takie zachowanie.
Ugh, końcówka! Jestem ciekawa jak potoczy się rozmowa! Ale żeby w takim momencie przerywać?!
Podsumowując mój chaotyczny komentarz; opowiadanie świetne i czekam na następny rozdział.
Powodzenia!
Pozdrawiam,
Dagie
Hahaha ;) Bardzo mi miło, że jednak się skusiłaś na drugą część! Cieszę się, że Ci się podobało. Ze swojej strony, mogę tylko obiecać, że będzie warto czytać dalej :D Będzie się robić coraz ciekawej...
UsuńDziękuję za miłe słowa.
Nie obiecuję, ale postaram się napisać nowy rozdział przez ten tydzień ;)
Pozdrawiam,
Nicci
Trafiłam na Twojego bloga trzy dni temu, ale udało już mi się nadrobić całą historię. Jestem pod wrażeniem. Nie spotkałam się jeszcze z czymś takim w blogosferze. Mimo tego, że Twój Draco nie jest do końca taki jakiego lubię w Dramione to i tak skradł moje serce. Jestem zadziwiona tak małym zainteresowaniem Twoim blogiem bo uważam, że zasługuje na zdecydowanie większe. Cieszę się, że pomimo tego, że tak długo już piszesz tą historię to nie zrezygnowałaś w niej. Myślę, że wiele osób byłoby zawiedzionych. Czekam z niecierpliwością na dalsze losy Twoich bohaterów bo w pewnym sensie już się z nimi zżyłam. Jest to ciekawa odskocznia od studiów, które czasem potrafią człowieka przytłoczyć ;)
OdpowiedzUsuńJedna rzecz nie daje mi spokoju. Czy pierwsze dziecko Ginny jest Pottera czy Notta. Tak na prawdę z tego rozdziału to nie wynikło. Potter może mieć takie dobre serduszko, że wychowuje nie swoje dziecko lub po prostu jest ono jego.
Chciałam jeszcze dodać, że szablon bloga oczarował mnie. Jest subtelny, bez twarzy Toma Feltona i Emmy Watson co zawsze mi się nie podobało. Mega na plus!
Wiem, że mój komentarz jest trochę nie składny, ale jestem jeszcze pod wpływem emocji, które wywołało we mnie przeczytanie wszystkich rozdziałów na raz. Kolejne obiecuję będą bardziej sensowne.
Teraz jedynie zostaje mi życzyć Ci weny i czasu byśmy nie musieli czekać za długo na kolejny rozdział.
Pozdrawiam,
Pigs
Dziękuję. Nawet nie wiesz ile przyjemności sprawia czytanie tak miłego komentarza! Uśmiech od razu pojawił się na mojej twarzy :)
UsuńDraco rzeczywiście wyszedł mi trochę zbyt romantyczny, ale może przez to, że widzimy te sytuacje także jego oczami. Muszę się nad tym zastanowić... :P
A jeśli chodzi o Ginny - wszystko się okaże, może jeszcze nie w najbliższym rozdziale, ale na pewno tak tego nie zostawię ;)
Wiem, że rozdział powinien już dawno być i mam go już ułożonego w głowie, ale tyle się ostatnio u mnie dzieje, że jak mam już wolne to po prostu zasypiam. Muszę się w końcu zebrać w sobie, zwłaszcza, że będzie bardzo ciekawie. Już nie mogę się doczekać!
Jeszcze raz bardzo dziękuję za Twój komentarz :* Bardzo się cieszę, że moje opowiadanie Ci się spodobało. Małe zainteresowanie bardzo podcina skrzydła, ale z całą pewnością dokończę tę historię choćby nie wiem co!
Pozdrawiam
Nicci